Wij hebben op het weblog van Maarten en Sven gekeken. Het heeft een goede uitstraling, het enige wat ons opvalt is dat er nie tin alinea's is gewerkt waardoor de lappen tekst wel erg lang worden. Verder weten ze ons goed aan te sporen of af te raden of wij een short story of gedicht moeten lezen. Een net weblog dus!
We hebben ook op het weblog van Loanne en Teuntje gekeken. Wat ons opvalt is dat het een mooi weblog is met leuke plaatjes en ook dat het erg overzichtelijk is met alle links naar hun verslagen over hun boeken, short stories en gedichten. De lay-out is ook erg mooi. Ook weten ze ons goed aan of af te raden om de short story of het gedicht te lezen.
vrijdag 9 november 2007
vrijdag 5 oktober 2007
Ronja's boekverslag 1 - kids' stuff
Boekverslag Engels.
Kids’ Stuff.
1. Beschrijvinsopdracht.
Titelbeschrijving.
Henry Sutton, Kids’ Stuff, Londen 2003
Motivatie boekkeuze.
De boeken met minder dan 200 blz. vielen af, dus ik zocht een boek dat wat dikker was dan normaal. Uit die boeken heb ik dit boek gekozen, omdat de kaft me erg aansprak. Het ziet er modern uit, en ik wou graag een modern verhaal lezen.
Weergave van de inhoud.
Mark krijgt naar vele jaren opeens een telefoontje van zijn ex vrouw Kim. Ze vertelt dat haar dochter, en de zijne, hem wilt zien. Als hij dan op bezoek komt verloopt het allemaal erg moeizaam. Het lijkt er op dat Lily hem helemaal niet wilt kennen. In het boek wordt besproken hoe de relatie verloopt met Lily en Mark. Maar op het laatst gebeurt er iets onverwachts. Mark wil graag Lily bij zich houden. Hij wil niet dat Lily nog terug gaat naar Kim. Hij wil zijn kind beschermen voor zichzelf en haar moeder. Dus de beste oplossing is voor hem om Lily te vermoorden. Zo kan hij Lily voor altijd bij zich houden.
Persoonlijke reactie.
Het boek is me niet echt bevallen. Dit komt doordat het verhaal langzaam voorbij gaat. Alle gebeurtenissen in het boek worden heel uitgebreid vertelt. Dit gaat vervelen. En de veranderingen die in het boek zitten die zijn niet zo groot. Er zijn maar twee spraakmakende gebeurtenissen. Wanneer Lily vertrekt op kerstochtend, en wanneer Mark, haar eigen vader, haar vermoord.
Het verhaal deed helemaal niks bij mij, behalve de laatste gebeurtenis, dat Mark Lily vermoord. Dit had ik namelijk niet verwacht, dus het was nogal schokkend.
Onderwerp.
Het onderwerp van het boek is de relatie tussen een kind en haar vader, die elkaar al een lange tijd niet gezien hebben. Het onderwerp vind ik interessant, alleen hoe het in dit boek vertelt word, niet zo.
Gebeurtenissen.
De gebeurtenis dat Mark Lily vermoordt heeft me zeker aan het denken gezet. Dan ga je denken van: hoe kan dit een vader zijn kind aandoen? En heeft hij hier wel eens vaker aangedacht?
Omdat de gebeurtenissen langdradig waren, had ik soms moeite om verder te lezen, en dat vond ik jammer.
Personages.
De hoofdpersoon is Mark, en hij is dus echt geen held voor mij. Want hij heeft zijn kind vermoord.
Ik zou zo niet reageren op een situatie, als ik de kans krijg om mijn kindje kwijt te raken. Ik zou gaan vechten voor de voogdijschap.
Opbouw.
De opbouw was soms lastig. Maar niet te moeilijk op het te kunnen lezen. Maar wanneer je aan een nieuw hoofdstuk begon, kon het wel eens zijn dat je even moest lezen voordat je wist of het in het verleden was of in het heden.
Het verhaal vond ik ook niet echt spannend. Er zaten geen spannende gebeurtenissen in. Alleen wanneer Mark Lily vermoordt, dat is wel spannend, maar dan is het verhaal afgelopen, dus die spanning is niet van lange duur.
Taalgebruik.
Het taalgebruik is niet erg moeilijk.
Een bijzonderheid was wel, het grove taalgebruik. Er werd veel gescholden, en woorden gebruikt die geen nette woorden zijn.
2. Verdiepingsopdracht.
Mijn verwachtingen waren: dat het een leuk boek was, dat ik zo uit had, omdat ik door wou lezen. Dit werd gewekt door de kaft, en het verhaal aan de binnenkant van het boek. De verwachtingen zijn niet uitgekomen, want ik had het boek niet zo uit. Het duurde langer dan verwacht. En ik heb het niet met plezier gelezen. Het viel erg tegen.
3. Evaluatie.
a.
Mijn eindoordeel is niet veel veranderd als eerst. Ik vind het boek te langdradig omdat de gebeurtenissen zo lang duren. Alles wordt tot in elk detail verteld. Maar waar ik nu wel aan denk is, dat dit ook goed kan zijn. Want als het te oppervlakkig verteld word, dan is het ook niet goed. Maar dan moet het boek je toch wel interesseren, als de gebeurtenissen zo uitgebreid verteld worden.
b.
Ik vond de verdiepingsopdracht niet moeilijk om uit te voeren.
c.
Ik vond niets verwarrend of onduidelijk aan de verdiepingsopdracht.
Kids’ Stuff.
1. Beschrijvinsopdracht.
Titelbeschrijving.
Henry Sutton, Kids’ Stuff, Londen 2003
Motivatie boekkeuze.
De boeken met minder dan 200 blz. vielen af, dus ik zocht een boek dat wat dikker was dan normaal. Uit die boeken heb ik dit boek gekozen, omdat de kaft me erg aansprak. Het ziet er modern uit, en ik wou graag een modern verhaal lezen.
Weergave van de inhoud.
Mark krijgt naar vele jaren opeens een telefoontje van zijn ex vrouw Kim. Ze vertelt dat haar dochter, en de zijne, hem wilt zien. Als hij dan op bezoek komt verloopt het allemaal erg moeizaam. Het lijkt er op dat Lily hem helemaal niet wilt kennen. In het boek wordt besproken hoe de relatie verloopt met Lily en Mark. Maar op het laatst gebeurt er iets onverwachts. Mark wil graag Lily bij zich houden. Hij wil niet dat Lily nog terug gaat naar Kim. Hij wil zijn kind beschermen voor zichzelf en haar moeder. Dus de beste oplossing is voor hem om Lily te vermoorden. Zo kan hij Lily voor altijd bij zich houden.
Persoonlijke reactie.
Het boek is me niet echt bevallen. Dit komt doordat het verhaal langzaam voorbij gaat. Alle gebeurtenissen in het boek worden heel uitgebreid vertelt. Dit gaat vervelen. En de veranderingen die in het boek zitten die zijn niet zo groot. Er zijn maar twee spraakmakende gebeurtenissen. Wanneer Lily vertrekt op kerstochtend, en wanneer Mark, haar eigen vader, haar vermoord.
Het verhaal deed helemaal niks bij mij, behalve de laatste gebeurtenis, dat Mark Lily vermoord. Dit had ik namelijk niet verwacht, dus het was nogal schokkend.
Onderwerp.
Het onderwerp van het boek is de relatie tussen een kind en haar vader, die elkaar al een lange tijd niet gezien hebben. Het onderwerp vind ik interessant, alleen hoe het in dit boek vertelt word, niet zo.
Gebeurtenissen.
De gebeurtenis dat Mark Lily vermoordt heeft me zeker aan het denken gezet. Dan ga je denken van: hoe kan dit een vader zijn kind aandoen? En heeft hij hier wel eens vaker aangedacht?
Omdat de gebeurtenissen langdradig waren, had ik soms moeite om verder te lezen, en dat vond ik jammer.
Personages.
De hoofdpersoon is Mark, en hij is dus echt geen held voor mij. Want hij heeft zijn kind vermoord.
Ik zou zo niet reageren op een situatie, als ik de kans krijg om mijn kindje kwijt te raken. Ik zou gaan vechten voor de voogdijschap.
Opbouw.
De opbouw was soms lastig. Maar niet te moeilijk op het te kunnen lezen. Maar wanneer je aan een nieuw hoofdstuk begon, kon het wel eens zijn dat je even moest lezen voordat je wist of het in het verleden was of in het heden.
Het verhaal vond ik ook niet echt spannend. Er zaten geen spannende gebeurtenissen in. Alleen wanneer Mark Lily vermoordt, dat is wel spannend, maar dan is het verhaal afgelopen, dus die spanning is niet van lange duur.
Taalgebruik.
Het taalgebruik is niet erg moeilijk.
Een bijzonderheid was wel, het grove taalgebruik. Er werd veel gescholden, en woorden gebruikt die geen nette woorden zijn.
2. Verdiepingsopdracht.
Mijn verwachtingen waren: dat het een leuk boek was, dat ik zo uit had, omdat ik door wou lezen. Dit werd gewekt door de kaft, en het verhaal aan de binnenkant van het boek. De verwachtingen zijn niet uitgekomen, want ik had het boek niet zo uit. Het duurde langer dan verwacht. En ik heb het niet met plezier gelezen. Het viel erg tegen.
3. Evaluatie.
a.
Mijn eindoordeel is niet veel veranderd als eerst. Ik vind het boek te langdradig omdat de gebeurtenissen zo lang duren. Alles wordt tot in elk detail verteld. Maar waar ik nu wel aan denk is, dat dit ook goed kan zijn. Want als het te oppervlakkig verteld word, dan is het ook niet goed. Maar dan moet het boek je toch wel interesseren, als de gebeurtenissen zo uitgebreid verteld worden.
b.
Ik vond de verdiepingsopdracht niet moeilijk om uit te voeren.
c.
Ik vond niets verwarrend of onduidelijk aan de verdiepingsopdracht.
Ronja's boekverslag 2 - The picture of Dorian Gray, writer Oscar Wilde
Dit boekverslag neem ik mee naar het mondeling. Hij stond namelijk niet meer op de computer.
Ronja's boekverslag 3 - Brian Moore, Lies of silence
Boekverslag 3. Lies of Silence, Brian Moore.
1. Beschrijvingsopdracht.
A. Complete titel beschrijving.
Brian Moore, Lies of Silence, Bloomsbury, London, 2007.
B. Keuzemotivatie.
Een vriendin van mij had dit boek gelezen en vond het een goed boek, dus toen dacht ik toen ik hoorde dat ik nog een boek moest lezen heb ik voor Lies of Silence gekozen.
C. Korte weergave van de inhoud.
Het boek begint op een normale werkdag voor Michael Dillon, hij gaat naar z'n werk, belt met z'n vriendin en spreekt af. Z'n vriendin, Andrea, heeft een aanbieding gekregen voor een baan, echter daar zal ze voor naar Londen moeten verhuizen. Michael besluit ter plekke, mee te gaan en z'n vrouw, Moira, te vertellen van z'n verhouding met Andrea, hij zal dit dezelfde avond of de volgende morgen doen. Dan brengt hij Andrea naar huis en gaat zelf ook naar huis. Als hij thuis komt is een van de vriendinnen van z'n vrouw er, hij moet haar thuis brengen. In de auto begint de vriendin over een baan voor Moira in een winkel, Michael die daar altijd op tegen was, vind het nu goed, omdat hij toch weggaat, wat zij nog niet weten. Als hij thuis komt, vindt hij z'n kat, dood in de bosjes.
Hij gaat naar binnen en probeert het naar bed gaan te rekken. Hij kijkt uit het raam en ziet een witte Ford met twee geliefden. Hij gaat naar bed en maakt ruzie met Moira, dan probeert hij te slapen. Hij hoort een geluid, hij loopt uit bed en kijkt uit het raam, weer het paar met de witte ford. Dan lopen er twee mensen naar z'n deur. Hij rent naar beneden naar de telefoon, maar het is al te laat. Moira en hij worden in gijzeling genomen door de IRA. Er volgt een benauwende nacht, met een ontsnappingspoging van Moira en Michael die probeert te bedenken waarvoor ze juist hun gegijzeld hebben.
De volgende morgen begint er wat meer duidelijk te worden. Michael moet z'n gewone werkkleren aantrekken en naar het hotel rijden, daar moet hij z'n auto op zijn normale parkeerplaats neerzetten en vervolgens weglopen, hij krijgt nauwkeurige instructies, als hij niet precies doet wat hem wordt verteld, zal de IRA z'n vrouw vermoorden, ze vertellen hem ook dat er een bom in de auto ligt.
Michael doet precies wat hem verteld wordt, maar als hij z'n auto heeft geparkeerd, ontdekt hij wie de IRA wil vermoorden, Pottinger, vervolgens gaat hij naar een winkel (was opdracht) en belt de politie, de politie komt direct in actie.
De bom ontploft wel, maar het hele hotel was al leeg, niemand raakt gewond en niemand komt om. Michael racet direct naar huis. Leeft Moira nog? De IRA was allang vertrokken voordat hij de politie belde, ze hadden tegen Moira gezegd dat als ze zou bewegen dat ze Michael zouden vermoorden, Moira was stokstijf blijven zitten. De politie waarschuwt voor wraakacties en verteld Michael geheim te houden dat hij een van de gijzelnemers, Kev, heeft herkend. Hij zal moet verhuizen voor z'n eigen veiligheid. Moira vertrekt naar haar ouders en Michael gaat terug naar het hotel. Hij neemt de schade op met een aannemer en praat met Dan Keogh, hij zegt dat hij naar Londen overgeplaatst wil worden. 's Avonds gaat hij naar Moira's ouders, Moira is niet van plan om naar Engeland te gaan, Michael wel. Michael gaat weer terug naar het hotel en heeft een afspraak met Andrea, ze blijven samen in het hotel slapen. De volgende morgen komt Moira naar het hotel als hij zit te ontbijten met Andrea, Michael vertelt Moira over Andrea.
Later die dag gaat hij Moira opzoeken, maar hij kan haar niet vinden. Haar vriendin vertelt hem dat zij interviews geeft aan verschillende kranten. Michael schrikt hiervan, hij had het juist stil willen houden uit angst voor wraakakties. Als hij later Moira spreekt zegt ze dat ze een advocaat in de arm heeft genomen en dat ze wil scheiden. 's Avonds blijft hij bij Andrea eten en slapen. De volgende dag gaat hij weer naar het hotel om zijn op volger in te werken en krijgt hij een afscheidsfeestje.‘s Avonds wordt Michael benaderd door een priester, Matt Connoly. Deze raadt Michael sterk af te getuigen tegen Kev. Kev’s moeder is namelijk erg ziek. Michael zegt dat hij zich er niks van aantrekt, maar ondertussen maakt hij zich zorgen over wat de woorden van de priester impliciteerden. Hij en Andrea pakken hun spullen en gaan naar Londen, Michael belt z'n ouders om alles te vertellen. In Londen trekken hij en Andrea in een flat van een vriend van haar. De volgende twee dagen zijn ze gewoon samen van hun nieuwe leven aan het genieten, ze hebben geen last van de IRA en gaan gewoon hun gang.
De volgende dag gaat Michael naar z'n nieuwe baan. Ook wordt hij gebeld door inspecteur Randall, ze hebben Kev opgepakt, hij moet komen getuigen, Andrea smeekt hem dit niet te doen en ook priester Connly laat weten dat hij dat niet moet doen, Kev is zijn neef… De volgende dag probeert Michael een aantal maal de politie te bellen, om te zeggen, dat hij niet zal getuigen, er wordt niet opgenomen. Op zijn werk komt priester Connolly nogmaals om te zeggen dat hij niet moet getuigen.
Michael heeft al besloten niet te getuigen, dit weet de IRA echter niet, en 's avonds als Andrea eten aan het halen is, komt er een meterstand opnemer naar het appartement en vraagt aan Michael of hij Michael is en twee gemaskerde mannen komen binnen…
En dan wordt hij alsnog vermoord.
2. Verdiepingsopdracht.
Beste Michael,
Je hebt het wel weer meegemaakt de afgelopen tijd. Ik vind dat je het goed gedaan hebt om het stil te houden van jullie gijzeling. Alleen dan valt het vies tegen als je vrouw toch interviews gaat houden. Het was zeker goed van je om de opdrachten te vervullen van de IRA, anders hadden ze jullie meteen vermoord. Je hebt het er goed aan gedaan om een melding bij de politie te maken nadat je jouw auto had neergezet op de parkeerplaats. Ook was de politie te laat, je liet wel zien dat je gevoelens had en je graag levens wilt redden. Je dacht niet alleen aan jezelf.
Dit heeft verder niets met je goede acties te maken, maar je buitenechtelijke relatie moest je eigenlijk nooit aan beginnen. Je had eerst dan je huwelijk moeten verbreken voordat je iets met Andrea begon. Dat je al zo snel naar Londen gaat om daar te onderduiken en om bij Andrea te zijn, is misschien een beetje hard voor je vrouw. Ze wist het nog maar net van je minnares en dan laat je haar meteen achter naar deze traumatische ervaring. Dit laat misschien toch een beetje een spoor van egoïsme zien.
Verder vind ik dat je het goed hebt gedaan met deze situatie. Je probeerde zo weinig mensen erbij te betrekken en het stil te houden. Misschien had je je er zelf meegered als je al actie had ondernomen als je je kat zo had aangetroffen. Dit was al een teken dat er iets fout ergens zat. Iets onheilspellends.
De keuze om niet te gaan getuigen was een goede beslissing. Ik kan niet uitdrukken hoe erg ik het vind, dat het te laat voor je was. De keuze was te laat gemaakt door jou en ze hebben je het zwijgen opgelegd.
Ik weet niet hoe ik deze brief moet afsluiten. Wat is een goede afsluiting in deze situatie? Het beste, Ronja Gijsbers.
3. Evaluatie.
A. Beargumenteerd eindoordeel.
Ik vond het boek een spannend boek, want er gebeuren spannende dingen waar je niet weet hoe het precies zit. Eerst weet je niet waarom zijn kat dood is, je denkt niet echt meteen aan zo iets ernstigs. Ook vind ik het goed dat de schrijver van dit boek ook nog een klein andere verhaallijn er door heeft lopen. Het gaat niet alleen over de IRA, maar ook over het overspel van de hoofdpersonage.
B. Oordeel over de verdiepingsopdracht.
Ik vind het niet moeilijk om een brief te schrijven, maar deze keer wel. De hoofdpersonage is dood. Zo wist ik bijvoorbeeld niet hoe ik de brief moet afsluiten. Want wat zeg je tegen iemand die eigenlijk niet meer leeft. Verder had ik er geen moeite mee. Het voelde natuurlijk een beetje onnatuurlijk aan om een brief te schrijven aan een persoon uit een boek.
1. Beschrijvingsopdracht.
A. Complete titel beschrijving.
Brian Moore, Lies of Silence, Bloomsbury, London, 2007.
B. Keuzemotivatie.
Een vriendin van mij had dit boek gelezen en vond het een goed boek, dus toen dacht ik toen ik hoorde dat ik nog een boek moest lezen heb ik voor Lies of Silence gekozen.
C. Korte weergave van de inhoud.
Het boek begint op een normale werkdag voor Michael Dillon, hij gaat naar z'n werk, belt met z'n vriendin en spreekt af. Z'n vriendin, Andrea, heeft een aanbieding gekregen voor een baan, echter daar zal ze voor naar Londen moeten verhuizen. Michael besluit ter plekke, mee te gaan en z'n vrouw, Moira, te vertellen van z'n verhouding met Andrea, hij zal dit dezelfde avond of de volgende morgen doen. Dan brengt hij Andrea naar huis en gaat zelf ook naar huis. Als hij thuis komt is een van de vriendinnen van z'n vrouw er, hij moet haar thuis brengen. In de auto begint de vriendin over een baan voor Moira in een winkel, Michael die daar altijd op tegen was, vind het nu goed, omdat hij toch weggaat, wat zij nog niet weten. Als hij thuis komt, vindt hij z'n kat, dood in de bosjes.
Hij gaat naar binnen en probeert het naar bed gaan te rekken. Hij kijkt uit het raam en ziet een witte Ford met twee geliefden. Hij gaat naar bed en maakt ruzie met Moira, dan probeert hij te slapen. Hij hoort een geluid, hij loopt uit bed en kijkt uit het raam, weer het paar met de witte ford. Dan lopen er twee mensen naar z'n deur. Hij rent naar beneden naar de telefoon, maar het is al te laat. Moira en hij worden in gijzeling genomen door de IRA. Er volgt een benauwende nacht, met een ontsnappingspoging van Moira en Michael die probeert te bedenken waarvoor ze juist hun gegijzeld hebben.
De volgende morgen begint er wat meer duidelijk te worden. Michael moet z'n gewone werkkleren aantrekken en naar het hotel rijden, daar moet hij z'n auto op zijn normale parkeerplaats neerzetten en vervolgens weglopen, hij krijgt nauwkeurige instructies, als hij niet precies doet wat hem wordt verteld, zal de IRA z'n vrouw vermoorden, ze vertellen hem ook dat er een bom in de auto ligt.
Michael doet precies wat hem verteld wordt, maar als hij z'n auto heeft geparkeerd, ontdekt hij wie de IRA wil vermoorden, Pottinger, vervolgens gaat hij naar een winkel (was opdracht) en belt de politie, de politie komt direct in actie.
De bom ontploft wel, maar het hele hotel was al leeg, niemand raakt gewond en niemand komt om. Michael racet direct naar huis. Leeft Moira nog? De IRA was allang vertrokken voordat hij de politie belde, ze hadden tegen Moira gezegd dat als ze zou bewegen dat ze Michael zouden vermoorden, Moira was stokstijf blijven zitten. De politie waarschuwt voor wraakacties en verteld Michael geheim te houden dat hij een van de gijzelnemers, Kev, heeft herkend. Hij zal moet verhuizen voor z'n eigen veiligheid. Moira vertrekt naar haar ouders en Michael gaat terug naar het hotel. Hij neemt de schade op met een aannemer en praat met Dan Keogh, hij zegt dat hij naar Londen overgeplaatst wil worden. 's Avonds gaat hij naar Moira's ouders, Moira is niet van plan om naar Engeland te gaan, Michael wel. Michael gaat weer terug naar het hotel en heeft een afspraak met Andrea, ze blijven samen in het hotel slapen. De volgende morgen komt Moira naar het hotel als hij zit te ontbijten met Andrea, Michael vertelt Moira over Andrea.
Later die dag gaat hij Moira opzoeken, maar hij kan haar niet vinden. Haar vriendin vertelt hem dat zij interviews geeft aan verschillende kranten. Michael schrikt hiervan, hij had het juist stil willen houden uit angst voor wraakakties. Als hij later Moira spreekt zegt ze dat ze een advocaat in de arm heeft genomen en dat ze wil scheiden. 's Avonds blijft hij bij Andrea eten en slapen. De volgende dag gaat hij weer naar het hotel om zijn op volger in te werken en krijgt hij een afscheidsfeestje.‘s Avonds wordt Michael benaderd door een priester, Matt Connoly. Deze raadt Michael sterk af te getuigen tegen Kev. Kev’s moeder is namelijk erg ziek. Michael zegt dat hij zich er niks van aantrekt, maar ondertussen maakt hij zich zorgen over wat de woorden van de priester impliciteerden. Hij en Andrea pakken hun spullen en gaan naar Londen, Michael belt z'n ouders om alles te vertellen. In Londen trekken hij en Andrea in een flat van een vriend van haar. De volgende twee dagen zijn ze gewoon samen van hun nieuwe leven aan het genieten, ze hebben geen last van de IRA en gaan gewoon hun gang.
De volgende dag gaat Michael naar z'n nieuwe baan. Ook wordt hij gebeld door inspecteur Randall, ze hebben Kev opgepakt, hij moet komen getuigen, Andrea smeekt hem dit niet te doen en ook priester Connly laat weten dat hij dat niet moet doen, Kev is zijn neef… De volgende dag probeert Michael een aantal maal de politie te bellen, om te zeggen, dat hij niet zal getuigen, er wordt niet opgenomen. Op zijn werk komt priester Connolly nogmaals om te zeggen dat hij niet moet getuigen.
Michael heeft al besloten niet te getuigen, dit weet de IRA echter niet, en 's avonds als Andrea eten aan het halen is, komt er een meterstand opnemer naar het appartement en vraagt aan Michael of hij Michael is en twee gemaskerde mannen komen binnen…
En dan wordt hij alsnog vermoord.
2. Verdiepingsopdracht.
Beste Michael,
Je hebt het wel weer meegemaakt de afgelopen tijd. Ik vind dat je het goed gedaan hebt om het stil te houden van jullie gijzeling. Alleen dan valt het vies tegen als je vrouw toch interviews gaat houden. Het was zeker goed van je om de opdrachten te vervullen van de IRA, anders hadden ze jullie meteen vermoord. Je hebt het er goed aan gedaan om een melding bij de politie te maken nadat je jouw auto had neergezet op de parkeerplaats. Ook was de politie te laat, je liet wel zien dat je gevoelens had en je graag levens wilt redden. Je dacht niet alleen aan jezelf.
Dit heeft verder niets met je goede acties te maken, maar je buitenechtelijke relatie moest je eigenlijk nooit aan beginnen. Je had eerst dan je huwelijk moeten verbreken voordat je iets met Andrea begon. Dat je al zo snel naar Londen gaat om daar te onderduiken en om bij Andrea te zijn, is misschien een beetje hard voor je vrouw. Ze wist het nog maar net van je minnares en dan laat je haar meteen achter naar deze traumatische ervaring. Dit laat misschien toch een beetje een spoor van egoïsme zien.
Verder vind ik dat je het goed hebt gedaan met deze situatie. Je probeerde zo weinig mensen erbij te betrekken en het stil te houden. Misschien had je je er zelf meegered als je al actie had ondernomen als je je kat zo had aangetroffen. Dit was al een teken dat er iets fout ergens zat. Iets onheilspellends.
De keuze om niet te gaan getuigen was een goede beslissing. Ik kan niet uitdrukken hoe erg ik het vind, dat het te laat voor je was. De keuze was te laat gemaakt door jou en ze hebben je het zwijgen opgelegd.
Ik weet niet hoe ik deze brief moet afsluiten. Wat is een goede afsluiting in deze situatie? Het beste, Ronja Gijsbers.
3. Evaluatie.
A. Beargumenteerd eindoordeel.
Ik vond het boek een spannend boek, want er gebeuren spannende dingen waar je niet weet hoe het precies zit. Eerst weet je niet waarom zijn kat dood is, je denkt niet echt meteen aan zo iets ernstigs. Ook vind ik het goed dat de schrijver van dit boek ook nog een klein andere verhaallijn er door heeft lopen. Het gaat niet alleen over de IRA, maar ook over het overspel van de hoofdpersonage.
B. Oordeel over de verdiepingsopdracht.
Ik vind het niet moeilijk om een brief te schrijven, maar deze keer wel. De hoofdpersonage is dood. Zo wist ik bijvoorbeeld niet hoe ik de brief moet afsluiten. Want wat zeg je tegen iemand die eigenlijk niet meer leeft. Verder had ik er geen moeite mee. Het voelde natuurlijk een beetje onnatuurlijk aan om een brief te schrijven aan een persoon uit een boek.
Inge's boekverslag 1
Engels Boekverslag 1
Inge Arts 4va
Beschrijvingsopdracht
A Complete titelbeschrijving
J. Baldwin, If beale street could talk, Dell Publishing, New York 1988. Laurel
B Motivatie boekkeuze
In de mediatheek ging ik op zoek naar een Engels boek van minstens tweehonderd bladzijden. Ik vond dit boek, If beale street could talk, en dit sprak me aan. Ik las de achterkant en daar stonden enthousiaste reacties van kranten over het boek en die maakte mij ook enthousiast. Ik werd nieuwsgierig naar het verhaal en daarom heb ik dit boek gekozen.
C Korte weergave van de inhoud
Tish (Clementine Rivers) woont in Harlem, dit is een wijk in New York. Ze woont hier met haar ouders, Sharon en Joseph Rivers en haar zus, Ernestine Rivers. Bij hun in de buurt woont de familie Hunt. Fonny (Alonzo Hunt) is al vanaf kleins af aan het vriendje van Tish. Fonny woont in huis met zijn ouders Alice en Frank Hunt, en zijn twee zussen. Zijn moeder en zusjes hebben een hekel aan Fonny, alleen zijn vader geeft om hem.
Tish en Fonny zijn inmiddels negentien en twintig jaar oud, hebben zich verloofd en krijgen een baby, alles lijkt er dus op dat ze een gelukkig gezinnetje gaan vormen.
Maar dan wordt Fonny gearresteerd en moet hij naar de gevangenis wegens beschuldiging van verkrachting. Fonny zegt dat hij onschuldig is, maar de politie wil hem niet geloven. Fonny wordt oneerlijk behandeld vanwege zijn huidskleur, de politieagenten in New York discrimineren heel erg.
Alle acties die Tish en haar familie ondernemen om Fonny vrij te krijgen, lopen op niets uit. Dan komt hun advocaat met nieuws: Hij heeft kunnen achterhalen waar Mrs. Rogers, de vrouw die de aanklacht tegen Fonny heeft ingediend, verblijft. Ze zit in Puerto Rico en Sharon gaat haar daar opzoeken. Ze schieten hier echter niets mee op. Mrs. Rogers blijft volhouden dat ze door een zwarte man verkracht is en dat het daarom Fonny moet zijn.
Uiteindelijk lukt het de familie Rivers toch om Fonny op borgtocht vrij te krijgen, zo kan hij bij de bevalling van de baby zijn.
D Uitgebreide persoonlijke reactie
Onderwerp
Het thema van het boek is discriminatie. Daarbij komen onderwerpen als liefde en familie aan bod.
Gebeurtenissen
Het verband tussen de gebeurtenissen in het boek is goed te verklaren. Doordat Fonny onschuldig in de gevangenis zit, is iedereen bij Tish in de familie bezig hem eruit te krijgen. Er wordt een advocaat gezocht om hen te helpen, Sharon gaat naar Puerto Rico om de vrouw op te zoeken die Fonny heeft aangeklaagd en Tish helpt waar ze kan en zoekt Fonny zo vaak mogelijk op.
De gebeurtenissen zijn erg geloofwaardig. Discriminatie is iets dat in het dagelijks leven ook veel voorkomt. In sommige landen leidt het er zelfs toe dat er onschuldige mensen in de gevangenis komen of worden vermoordt. De gebeurtenissen in het boek kunnen dus ook in het echt gebeuren.
Personages
De hoofdpersoon is Clementine Rivers (Tish), zij vertelt het verhaal en haar gedachten lees je. Naast Tish zijn de belangrijkste personen:
Haar verloofde Alonzo Hunt (Fonny), haar ouders Joseph en Sharon, haar zus Ernestine en Fonny’s ouders Frank en Alice Hunt.
Ik vind de karakters van de personages geloofwaardig. Ik snap best dat Tish het soms moeilijk heeft, want ze heeft allemaal problemen die opgelost moeten worden. Maar ik kan me bijna niet voorstellen dat er moeders zijn zoals Alice Hunt, die hun zoon zo erg haten.
Ik kan me niet echt in de personages verplaatsen. Ik weet niet hoe het is om gediscrimineerd te worden en ook niet hoe het is om een verloofde in de gevangenis te hebben. De schrijver beschrijft de karakters echter zo goed, dat ik me wel een beetje kan inleven in de personages.
Opbouw
Toen ik begon met lezen, snapte ik de opbouw niet. Je begint namelijk midden in het verhaal te lezen. Na een tijdje begreep ik dat de hoofdpersoon, Tish, het verleden aan de lezer vertelt. Je leest steeds meer over de andere personages en over de dingen die gebeurd zijn in het verleden, maar ook over dingen die nu spelen. In het begin weet je dus niks over de andere personages, maar naarmate je verder leest, kom je steeds meer te weten.
Er zitten veel terugblikken in het verhaal. Dat is erg prettig, omdat je anders de gebeurtenissen niet kunt verklaren. Als je begint met lezen, weet je bijvoorbeeld niet waarom Fonny in de gevangenis zit. Door een terugverwijzing van Tish op de avond van de arrestatie, lees je wat er gebeurd is. Je leert het verhaal beter te begrijpen door de terugblikken en flashbacks.
Taalgebruik
Het taalgebruik is soms wat lastig, omdat ik niet alle Engelse woorden kende. Over het algemeen was het boek wel goed te begrijpen, omdat ik de betekenis van een moeilijk woord vaak uit de context kon halen. Wat me opviel aan het taalgebruik was dat er soms zinnen in het boek voorkwamen, die totaal niet klopte met de grammaticale regels die wij op school leren.
Verdiepingsopdracht
Ik verwachtte dat de titel veel te maken zou hebben met de inhoud van het boek. Dus ‘If beale street could talk’, zou iets te maken moeten hebben met ‘iets’ (waarschijnlijk onaangenaams) wat er op Beale Street gebeurd moet zijn. Deze verwachting is wel uitgekomen, want de verkrachting waarvan Alonzo Hunt beschuldigd werd heeft daar plaatsgevonden. Deze verwachting is wel uitgekomen en daarom is mijn mening over dit boek ook zeer positief. Toen ik de achterflap van het boek had gelezen was ik heel benieuwd naar het verdere verhaal en dat is mij zeker niet tegengevallen.
Evaluatie
A Eindoordeel
Ik vond het een mooi boek, maar soms wel een beetje vaag. Dit komt misschien doordat het in het Engels geschreven is en ik sommige dingen dus niet begreep. Ik vind het wel een aanrader voor andere mensen die een Engels boek moeten lezen, want het is niet té moeilijk en je leert er erg veel van. Ook spreekt het onderwerp me erg aan, want het is een alledaags probleem.
B Oordeel over het uitvoeren van de verdiepingsopdracht
Ik vond het uitvoeren van de verdiepingsopdracht geen moeilijke klus, omdat ik het ook al bij literatuur heb gemoeten. Over het algemeen denk ik dat ik de informatie goed heb verwerkt en dat ik deze opdracht dus goed heb uitgevoerd.
C Beschrijving van de moeilijkheden
Ik vind het soms moeilijk de antwoorden goed te beschrijven, zodat andere mensen weten wat ik bedoel. Dit was dus wat ik moeilijk vond aan de verdieping. Ik vond niks verwarrend of onduidelijk, want ik heb de opdracht al een keer uitgevoerd bij literatuur.
Inge Arts 4va
Beschrijvingsopdracht
A Complete titelbeschrijving
J. Baldwin, If beale street could talk, Dell Publishing, New York 1988. Laurel
B Motivatie boekkeuze
In de mediatheek ging ik op zoek naar een Engels boek van minstens tweehonderd bladzijden. Ik vond dit boek, If beale street could talk, en dit sprak me aan. Ik las de achterkant en daar stonden enthousiaste reacties van kranten over het boek en die maakte mij ook enthousiast. Ik werd nieuwsgierig naar het verhaal en daarom heb ik dit boek gekozen.
C Korte weergave van de inhoud
Tish (Clementine Rivers) woont in Harlem, dit is een wijk in New York. Ze woont hier met haar ouders, Sharon en Joseph Rivers en haar zus, Ernestine Rivers. Bij hun in de buurt woont de familie Hunt. Fonny (Alonzo Hunt) is al vanaf kleins af aan het vriendje van Tish. Fonny woont in huis met zijn ouders Alice en Frank Hunt, en zijn twee zussen. Zijn moeder en zusjes hebben een hekel aan Fonny, alleen zijn vader geeft om hem.
Tish en Fonny zijn inmiddels negentien en twintig jaar oud, hebben zich verloofd en krijgen een baby, alles lijkt er dus op dat ze een gelukkig gezinnetje gaan vormen.
Maar dan wordt Fonny gearresteerd en moet hij naar de gevangenis wegens beschuldiging van verkrachting. Fonny zegt dat hij onschuldig is, maar de politie wil hem niet geloven. Fonny wordt oneerlijk behandeld vanwege zijn huidskleur, de politieagenten in New York discrimineren heel erg.
Alle acties die Tish en haar familie ondernemen om Fonny vrij te krijgen, lopen op niets uit. Dan komt hun advocaat met nieuws: Hij heeft kunnen achterhalen waar Mrs. Rogers, de vrouw die de aanklacht tegen Fonny heeft ingediend, verblijft. Ze zit in Puerto Rico en Sharon gaat haar daar opzoeken. Ze schieten hier echter niets mee op. Mrs. Rogers blijft volhouden dat ze door een zwarte man verkracht is en dat het daarom Fonny moet zijn.
Uiteindelijk lukt het de familie Rivers toch om Fonny op borgtocht vrij te krijgen, zo kan hij bij de bevalling van de baby zijn.
D Uitgebreide persoonlijke reactie
Onderwerp
Het thema van het boek is discriminatie. Daarbij komen onderwerpen als liefde en familie aan bod.
Gebeurtenissen
Het verband tussen de gebeurtenissen in het boek is goed te verklaren. Doordat Fonny onschuldig in de gevangenis zit, is iedereen bij Tish in de familie bezig hem eruit te krijgen. Er wordt een advocaat gezocht om hen te helpen, Sharon gaat naar Puerto Rico om de vrouw op te zoeken die Fonny heeft aangeklaagd en Tish helpt waar ze kan en zoekt Fonny zo vaak mogelijk op.
De gebeurtenissen zijn erg geloofwaardig. Discriminatie is iets dat in het dagelijks leven ook veel voorkomt. In sommige landen leidt het er zelfs toe dat er onschuldige mensen in de gevangenis komen of worden vermoordt. De gebeurtenissen in het boek kunnen dus ook in het echt gebeuren.
Personages
De hoofdpersoon is Clementine Rivers (Tish), zij vertelt het verhaal en haar gedachten lees je. Naast Tish zijn de belangrijkste personen:
Haar verloofde Alonzo Hunt (Fonny), haar ouders Joseph en Sharon, haar zus Ernestine en Fonny’s ouders Frank en Alice Hunt.
Ik vind de karakters van de personages geloofwaardig. Ik snap best dat Tish het soms moeilijk heeft, want ze heeft allemaal problemen die opgelost moeten worden. Maar ik kan me bijna niet voorstellen dat er moeders zijn zoals Alice Hunt, die hun zoon zo erg haten.
Ik kan me niet echt in de personages verplaatsen. Ik weet niet hoe het is om gediscrimineerd te worden en ook niet hoe het is om een verloofde in de gevangenis te hebben. De schrijver beschrijft de karakters echter zo goed, dat ik me wel een beetje kan inleven in de personages.
Opbouw
Toen ik begon met lezen, snapte ik de opbouw niet. Je begint namelijk midden in het verhaal te lezen. Na een tijdje begreep ik dat de hoofdpersoon, Tish, het verleden aan de lezer vertelt. Je leest steeds meer over de andere personages en over de dingen die gebeurd zijn in het verleden, maar ook over dingen die nu spelen. In het begin weet je dus niks over de andere personages, maar naarmate je verder leest, kom je steeds meer te weten.
Er zitten veel terugblikken in het verhaal. Dat is erg prettig, omdat je anders de gebeurtenissen niet kunt verklaren. Als je begint met lezen, weet je bijvoorbeeld niet waarom Fonny in de gevangenis zit. Door een terugverwijzing van Tish op de avond van de arrestatie, lees je wat er gebeurd is. Je leert het verhaal beter te begrijpen door de terugblikken en flashbacks.
Taalgebruik
Het taalgebruik is soms wat lastig, omdat ik niet alle Engelse woorden kende. Over het algemeen was het boek wel goed te begrijpen, omdat ik de betekenis van een moeilijk woord vaak uit de context kon halen. Wat me opviel aan het taalgebruik was dat er soms zinnen in het boek voorkwamen, die totaal niet klopte met de grammaticale regels die wij op school leren.
Verdiepingsopdracht
Ik verwachtte dat de titel veel te maken zou hebben met de inhoud van het boek. Dus ‘If beale street could talk’, zou iets te maken moeten hebben met ‘iets’ (waarschijnlijk onaangenaams) wat er op Beale Street gebeurd moet zijn. Deze verwachting is wel uitgekomen, want de verkrachting waarvan Alonzo Hunt beschuldigd werd heeft daar plaatsgevonden. Deze verwachting is wel uitgekomen en daarom is mijn mening over dit boek ook zeer positief. Toen ik de achterflap van het boek had gelezen was ik heel benieuwd naar het verdere verhaal en dat is mij zeker niet tegengevallen.
Evaluatie
A Eindoordeel
Ik vond het een mooi boek, maar soms wel een beetje vaag. Dit komt misschien doordat het in het Engels geschreven is en ik sommige dingen dus niet begreep. Ik vind het wel een aanrader voor andere mensen die een Engels boek moeten lezen, want het is niet té moeilijk en je leert er erg veel van. Ook spreekt het onderwerp me erg aan, want het is een alledaags probleem.
B Oordeel over het uitvoeren van de verdiepingsopdracht
Ik vond het uitvoeren van de verdiepingsopdracht geen moeilijke klus, omdat ik het ook al bij literatuur heb gemoeten. Over het algemeen denk ik dat ik de informatie goed heb verwerkt en dat ik deze opdracht dus goed heb uitgevoerd.
C Beschrijving van de moeilijkheden
Ik vind het soms moeilijk de antwoorden goed te beschrijven, zodat andere mensen weten wat ik bedoel. Dit was dus wat ik moeilijk vond aan de verdieping. Ik vond niks verwarrend of onduidelijk, want ik heb de opdracht al een keer uitgevoerd bij literatuur.
Inge's boekverslag 3 J.K. Rowling - Harry Potter and the Deathly Hallows
Boekverslag 3 Engels
Inge Arts 6va
1. Beschrijvingsopdracht
A. Complete title beschrijving
J.K. Rowling, Harry Potter and the Deathly Hallows, Bloomsbury, London, 2007
B. Keuzemotivatie
Ik heb alle Harry Potter boeken al gelezen, en wilde natuurlijk het laatste deel niet missen. Hij kwam vlak voor de zomervakantie uit in het Engels en heb hem toen gekocht om op vakantie te lezen.
C. Korte weergave van de inhoud
Vlak voor professor Perkamentus aan het eind van vorig schooljaar vermoord werd, heeft hij Harry de opdracht gegeven om de horcruxes (gruzielementen) te vernietigen. Samen met Ron en Hermelien is hij van plan dit te gaan doen zodra het nieuwe schooljaar begint. Maar eerst moet hij weg zien te komen bij de Duffelingen. Tot zijn 17e levensjaar wordt hij beschermd door een betovering die hij over zich heen heeft van zijn moeder. Na zijn 17e heeft hij deze dus niet meer en hij moet in veiligheid gebracht worden. De Orde van de Fenix moet hiervoor zorgen. Ze gaan hem van de Duffelingen naar het Nest (Ron’s huis) vervoeren. Deze reis wordt gevaarlijk, want Voldemort zit achter Harry aan. Gedurende de reis wordt Dwaaloog Dolleman vermoord door Voldemort, gelukkig komt de rest vrijwel ongedeerd bij het Nest aan. Een paar dagen na de reis, gaat Ron’s broer trouwen. Tijdens het feest worden ze aangevallen door dooddoeners. Ron, Harry en Hermelien vluchten naar ‘Grimmauld place’. Het huis dat Harry geërfd heeft van zijn peetvader Sirius Zwarts.
Hier kunnen ze nadenken over hoe ze de gruzielementen gaan zoeken.
Ze komen dankzij de vader van Luna Leeflang achter de ‘Deathly Hallows’, de onzichtbaarheidsmantel van Harry is dezelfde als die van de ‘Deathly Hallows’. En Perkamentus bleek in bezit te zijn van de ‘elder wand’ die ook een van de ‘Deathly Hallows’ is. Voldemort zit achter de Deathly Hallows aan omdat hij op deze manier onsterfelijk kan worden.
Na een tijd hebben Hermelien, Ron en Harry alle gruzielementen gevonden, behalve één. Het moet iets zijn wat met Ravenklauw te maken heeft, maar ze weten niet waar ze moeten zoeken, totdat Harry in contact kom te staan met de gedachten van Voldemort. Hij komt er op deze manier achter dat het gruzielement verborgen ligt op Zweinstijn. Hier gaan ze dus heen. Voldemort komt er echter achter dat al zijn gruzielementen verdwenen zijn. Hij is woedend, en gaat ook op weg naar Zweinstijn. Wanneer Harry het laatste gruzielement in handen heeft ontstaat er een groots gevecht tussen Voldemort en zijn volgelingen en Harry en zijn vrienden/volgelingen. Veel mensen worden vermoord.
Harry snapt nu dat hij ervoor moet zorgen dat Voldemort hem dood, omdat hijzelf het laatste gruzielement is. Dit doet hij dan ook, maar Voldemort doodt alleen het stukje van hemzelf dat in Harry zit (het gruzielement), dus Harry sterft niet. Harry staat weer op en doodt Voldemort.
2. Verdiepingsopdracht
Beste Harry,
Ik wilde je allereerst natuurlijk feliciteren met je overwinning op Voldemort. Ik vond het heel knap van je hoe je dat voor elkaar hebt kunnen krijgen.
Ik heb het altijd in je bewonderd dat je een goed hart hebt. Je zou bijvoorbeeld nooit een mens kunnen vermoorden of pijn doen, zelfs Voldemort heb je in feite niet zelf gedood. Dat heeft hij helemaal aan zichzelf te wijten.
Ik vond het nog wel eventjes spannend of je het zelf wel zou overleven, maar gelukkig is dat allemaal in orde gekomen.`
Wat ook een voorbeeld is van je goede hart is dat je al die mensen in het ministerie hebt gered. De ‘modderbloedjes’ die eigenlijk veroordeeld zouden worden zonder dat ze iets fout hadden gedaan. Al die levens heb jij gered, en je hebt daarvoor je eigen leven zelfs op het spel gezet. Dat vond ik heel onzelfzuchtig van je.
Deze overwinning had je natuurlijk ook nooit behaald zonder je vrienden. Je moet Hermelien en Ron wel heel dankbaar zijn voor hun onvoorwaardelijke steun aan jou, want zonder hen had je het nooit gered. Zonder Hermelien’s hersenen en Ron’s moed was je er niet gekomen!
Tijdens je ruzie met Ron had je daar misschien wel wat meer bij stil mogen staan, al begrijp ik het wel een beetje.
Ik heb eigenlijk helemaal geen verkeerde dingen over je te zeggen omdat ik vind dat je het allemaal prima hebt gedaan in het boek, maar als ik dan toch iets zou moeten bedenken is het misschien beter als je je niet zo veel door je gevoel zou laten leiden. Je hebt al eerder gezien dat het toen mis is gegaan, zoals op het ministerie van Toverkunst waar je Sirius verloor. Ook liet je je veel beïnvloeden door wat andere mensen te vertellen hadden over Albus Perkamentus. Hierdoor is jouw beeld van hem ook tijdelijk vertekend geweest. Dat soort dingen zijn best gevaarlijk!
Verder wilde ik je nog even complimenteren op je intelligentie. Heel erg inventief van je om te spelen dat je dood was. Iedereen geloofde je, zelfs Hagrid. Dit heeft echt je eigen leven en waarschijnlijk ook die van Hagrid en een paar dooddoeners gered.
Kortom, ik vind je echt een ware held. En ik heb het boek waarin jij de hoofdrol speelt ook met genoegen gelezen. Ik ben dan ook heel blij dat het verhaal een happy end heeft, waarin jij gelukkig getrouwd bent en een paar leuke kinderen hebt.
Nog veel geluk in je verdere leven!
Groetjes, Inge
3. Evaluatie
A. Beargumenteerde eindoordeel
Ik vond dit boek, net als alle andere Harry Potter boeken, zeer geslaagd. Ze zijn spannend en houden tot de laatste pagina je aandacht vast. Ik vond vooral het stuk spannend waarin niet zeker was of Harry het wel zou overleven. Ik kon toen echt niet meer stoppen met lezen!
Ook vind ik het leuk dat J.K. Rowling ook veel humor heeft. Het boek bevat veel humor, vooral Ron kan echt heel grappig uit de hoek komen, wat het boek natuurlijk nog leuker maakt.
B. Oordeel over de verdiepingsopdracht
Ik vond het best lastig om de verdiepingsopdracht te maken, omdat het voor mij best raar voelt om een brief te schrijven aan iemand waarvan je weet dat die helemaal niet bestaat. Toch vond ik het ook wel leuk, want op deze manier ging je wel dieper nadenken over wat je nou echt van de hoofdpersonage vond in het verhaal. Je gaat nadenken over zijn karaktereigenschappen en zijn gedrag naar andere mensen toe. Daarover zou ik, wanneer ik deze opdracht niet had hoeven doen, niet over nagedacht hebben.
C. Moeilijkheid aan de verdiepingsopdracht
Ik vond het moeilijk om een brief te schrijven aan een personage waarvan ik weet dat hij niet bestaat. Dat vond ik lastig aan de verdiepingsopdracht.
Verder was de verdiepingsopdracht wel duidelijk, de opdracht was niet vaag. Ik liep op een gegeven moment wel een beetje vast met mijn brief, omdat ik echt geen idee meer had van wat ik hem nog wilde zeggen of waarop ik bij hem nog kritiek wilde leveren.
Inge Arts 6va
1. Beschrijvingsopdracht
A. Complete title beschrijving
J.K. Rowling, Harry Potter and the Deathly Hallows, Bloomsbury, London, 2007
B. Keuzemotivatie
Ik heb alle Harry Potter boeken al gelezen, en wilde natuurlijk het laatste deel niet missen. Hij kwam vlak voor de zomervakantie uit in het Engels en heb hem toen gekocht om op vakantie te lezen.
C. Korte weergave van de inhoud
Vlak voor professor Perkamentus aan het eind van vorig schooljaar vermoord werd, heeft hij Harry de opdracht gegeven om de horcruxes (gruzielementen) te vernietigen. Samen met Ron en Hermelien is hij van plan dit te gaan doen zodra het nieuwe schooljaar begint. Maar eerst moet hij weg zien te komen bij de Duffelingen. Tot zijn 17e levensjaar wordt hij beschermd door een betovering die hij over zich heen heeft van zijn moeder. Na zijn 17e heeft hij deze dus niet meer en hij moet in veiligheid gebracht worden. De Orde van de Fenix moet hiervoor zorgen. Ze gaan hem van de Duffelingen naar het Nest (Ron’s huis) vervoeren. Deze reis wordt gevaarlijk, want Voldemort zit achter Harry aan. Gedurende de reis wordt Dwaaloog Dolleman vermoord door Voldemort, gelukkig komt de rest vrijwel ongedeerd bij het Nest aan. Een paar dagen na de reis, gaat Ron’s broer trouwen. Tijdens het feest worden ze aangevallen door dooddoeners. Ron, Harry en Hermelien vluchten naar ‘Grimmauld place’. Het huis dat Harry geërfd heeft van zijn peetvader Sirius Zwarts.
Hier kunnen ze nadenken over hoe ze de gruzielementen gaan zoeken.
Ze komen dankzij de vader van Luna Leeflang achter de ‘Deathly Hallows’, de onzichtbaarheidsmantel van Harry is dezelfde als die van de ‘Deathly Hallows’. En Perkamentus bleek in bezit te zijn van de ‘elder wand’ die ook een van de ‘Deathly Hallows’ is. Voldemort zit achter de Deathly Hallows aan omdat hij op deze manier onsterfelijk kan worden.
Na een tijd hebben Hermelien, Ron en Harry alle gruzielementen gevonden, behalve één. Het moet iets zijn wat met Ravenklauw te maken heeft, maar ze weten niet waar ze moeten zoeken, totdat Harry in contact kom te staan met de gedachten van Voldemort. Hij komt er op deze manier achter dat het gruzielement verborgen ligt op Zweinstijn. Hier gaan ze dus heen. Voldemort komt er echter achter dat al zijn gruzielementen verdwenen zijn. Hij is woedend, en gaat ook op weg naar Zweinstijn. Wanneer Harry het laatste gruzielement in handen heeft ontstaat er een groots gevecht tussen Voldemort en zijn volgelingen en Harry en zijn vrienden/volgelingen. Veel mensen worden vermoord.
Harry snapt nu dat hij ervoor moet zorgen dat Voldemort hem dood, omdat hijzelf het laatste gruzielement is. Dit doet hij dan ook, maar Voldemort doodt alleen het stukje van hemzelf dat in Harry zit (het gruzielement), dus Harry sterft niet. Harry staat weer op en doodt Voldemort.
2. Verdiepingsopdracht
Beste Harry,
Ik wilde je allereerst natuurlijk feliciteren met je overwinning op Voldemort. Ik vond het heel knap van je hoe je dat voor elkaar hebt kunnen krijgen.
Ik heb het altijd in je bewonderd dat je een goed hart hebt. Je zou bijvoorbeeld nooit een mens kunnen vermoorden of pijn doen, zelfs Voldemort heb je in feite niet zelf gedood. Dat heeft hij helemaal aan zichzelf te wijten.
Ik vond het nog wel eventjes spannend of je het zelf wel zou overleven, maar gelukkig is dat allemaal in orde gekomen.`
Wat ook een voorbeeld is van je goede hart is dat je al die mensen in het ministerie hebt gered. De ‘modderbloedjes’ die eigenlijk veroordeeld zouden worden zonder dat ze iets fout hadden gedaan. Al die levens heb jij gered, en je hebt daarvoor je eigen leven zelfs op het spel gezet. Dat vond ik heel onzelfzuchtig van je.
Deze overwinning had je natuurlijk ook nooit behaald zonder je vrienden. Je moet Hermelien en Ron wel heel dankbaar zijn voor hun onvoorwaardelijke steun aan jou, want zonder hen had je het nooit gered. Zonder Hermelien’s hersenen en Ron’s moed was je er niet gekomen!
Tijdens je ruzie met Ron had je daar misschien wel wat meer bij stil mogen staan, al begrijp ik het wel een beetje.
Ik heb eigenlijk helemaal geen verkeerde dingen over je te zeggen omdat ik vind dat je het allemaal prima hebt gedaan in het boek, maar als ik dan toch iets zou moeten bedenken is het misschien beter als je je niet zo veel door je gevoel zou laten leiden. Je hebt al eerder gezien dat het toen mis is gegaan, zoals op het ministerie van Toverkunst waar je Sirius verloor. Ook liet je je veel beïnvloeden door wat andere mensen te vertellen hadden over Albus Perkamentus. Hierdoor is jouw beeld van hem ook tijdelijk vertekend geweest. Dat soort dingen zijn best gevaarlijk!
Verder wilde ik je nog even complimenteren op je intelligentie. Heel erg inventief van je om te spelen dat je dood was. Iedereen geloofde je, zelfs Hagrid. Dit heeft echt je eigen leven en waarschijnlijk ook die van Hagrid en een paar dooddoeners gered.
Kortom, ik vind je echt een ware held. En ik heb het boek waarin jij de hoofdrol speelt ook met genoegen gelezen. Ik ben dan ook heel blij dat het verhaal een happy end heeft, waarin jij gelukkig getrouwd bent en een paar leuke kinderen hebt.
Nog veel geluk in je verdere leven!
Groetjes, Inge
3. Evaluatie
A. Beargumenteerde eindoordeel
Ik vond dit boek, net als alle andere Harry Potter boeken, zeer geslaagd. Ze zijn spannend en houden tot de laatste pagina je aandacht vast. Ik vond vooral het stuk spannend waarin niet zeker was of Harry het wel zou overleven. Ik kon toen echt niet meer stoppen met lezen!
Ook vind ik het leuk dat J.K. Rowling ook veel humor heeft. Het boek bevat veel humor, vooral Ron kan echt heel grappig uit de hoek komen, wat het boek natuurlijk nog leuker maakt.
B. Oordeel over de verdiepingsopdracht
Ik vond het best lastig om de verdiepingsopdracht te maken, omdat het voor mij best raar voelt om een brief te schrijven aan iemand waarvan je weet dat die helemaal niet bestaat. Toch vond ik het ook wel leuk, want op deze manier ging je wel dieper nadenken over wat je nou echt van de hoofdpersonage vond in het verhaal. Je gaat nadenken over zijn karaktereigenschappen en zijn gedrag naar andere mensen toe. Daarover zou ik, wanneer ik deze opdracht niet had hoeven doen, niet over nagedacht hebben.
C. Moeilijkheid aan de verdiepingsopdracht
Ik vond het moeilijk om een brief te schrijven aan een personage waarvan ik weet dat hij niet bestaat. Dat vond ik lastig aan de verdiepingsopdracht.
Verder was de verdiepingsopdracht wel duidelijk, de opdracht was niet vaag. Ik liep op een gegeven moment wel een beetje vast met mijn brief, omdat ik echt geen idee meer had van wat ik hem nog wilde zeggen of waarop ik bij hem nog kritiek wilde leveren.
Short story 1 - Death By Scrabble
Death By Scrabble written by Charlie Fish
It's a hot day and I hate my wife. We're playing Scrabble. That's how bad it is. I'm 42 years old, it's a blistering hot Sunday afternoon and all I can think of to do with my life is to play Scrabble. I should be out, doing exercise, spending money, meeting people. I don't think I've spoken to anyone except my wife since Thursday morning. On Thursday morning I spoke to the milkman. My letters are crap. I play, appropriately, BEGIN. With the N on the little pink star. Twenty-two points. I watch my wife's smug expression as she rearranges her letters. Clack, clack, clack. I hate her. If she wasn't around, I'd be doing something interesting right now. I'd be climbing Mount Kilimanjaro. I'd be starring in the latest Hollywood blockbuster. I'd be sailing the Vendee Globe on a 60-foot clipper called the New Horizons - I don't know, but I'd be doing something. She plays JINXED, with the J on a double-letter score. 30 points. She's beating me already. Maybe I should kill her. If only I had a D, then I could play MURDER. That would be a sign. That would be permission. I start chewing on my U. It's a bad habit, I know. All the letters are frayed. I play WARMER for 22 points, mainly so I can keep chewing on my U. As I'm picking new letters from the bag, I find myself thinking - the letters will tell me what to do. If they spell out KILL, or STAB, or her name, or anything, I'll do it right now. I'll finish her off. My rack spells MIHZPA. Plus the U in my mouth. Damn. The heat of the sun is pushing at me through the window. I can hear buzzing insects outside. I hope they're not bees. My cousin Harold swallowed a bee when he was nine, his throat swelled up and he died. I hope that if they are bees, they fly into my wife's throat. She plays SWEATIER, using all her letters. 24 points plus a 50 point bonus. If it wasn't too hot to move I would strangle her right now. I am getting sweatier. It needs to rain, to clear the air. As soon as that thought crosses my mind, I find a good word. HUMID on a double-word score, using the D of JINXED. The U makes a little splash of saliva when I put it down. Another 22 points. I hope she has lousy letters. She tells me she has lousy letters. For some reason, I hate her more. She plays FAN, with the F on a double-letter, and gets up to fill the kettle and turn on the air conditioning. It's the hottest day for ten years and my wife is turning on the kettle. This is why I hate my wife. I play ZAPS, with the Z doubled, and she gets a static shock off the air conditioning unit. I find this remarkably satisfying. She sits back down with a heavy sigh and starts fiddling with her letters again. Clack clack. Clack clack. I feel a terrible rage build up inside me. Some inner poison slowly spreading through my limbs, and when it gets to my fingertips I am going to jump out of my chair, spilling the Scrabble tiles over the floor, and I am going to start hitting her again and again and again. The rage gets to my fingertips and passes. My heart is beating. I'm sweating. I think my face actually twitches. Then I sigh, deeply, and sit back into my chair. The kettle starts whistling. As the whistle builds it makes me feel hotter. She plays READY on a double-word for 18 points, then goes to pour herself a cup of tea. No I do not want one. I steal a blank tile from the letter bag when she's not looking, and throw back a V from my rack. She gives me a suspicious look. She sits back down with her cup of tea, making a cup-ring on the table, as I play an 8-letter word: CHEATING, using the A of READY. 64 points, including the 50-point bonus, which means I'm beating her now. She asks me if I cheated. I really, really hate her. She plays IGNORE on the triple-word for 21 points. The score is 153 to her, 155 to me. The steam rising from her cup of tea makes me feel hotter. I try to make murderous words with the letters on my rack, but the best I can do is SLEEP. My wife sleeps all the time. She slept through an argument our next-door neighbours had that resulted in a broken door, a smashed TV and a Teletubby Lala doll with all the stuffing coming out. And then she bitched at me for being moody the next day from lack of sleep.
If only there was some way for me to get rid of her. I spot a chance to use all my letters. EXPLODES, using the X of JINXED. 72 points. That'll show her. As I put the last letter down, there is a deafening bang and the air conditioning unit fails. My heart is racing, but not from the shock of the bang. I don't believe it - but it can't be a coincidence. The letters made it happen. I played the word EXPLODES, and it happened - the air conditioning unit exploded. And before, I played the word CHEATING when I cheated. And ZAP when my wife got the electric shock. The words are coming true. The letters are choosing their future. The whole game is - JINXED. My wife plays SIGN, with the N on a triple-letter, for 10 points. I have to test this. I have to play something and see if it happens. Something unlikely, to prove that the letters are making it happen. My rack is ABQYFWE. That doesn't leave me with a lot of options. I start frantically chewing on the B. I play FLY, using the L of EXPLODES. I sit back in my chair and close my eyes, waiting for the sensation of rising up from my chair. Waiting to fly. Stupid. I open my eyes, and there's a fly. An insect, buzzing around above the Scrabble board, surfing the thermals from the tepid cup of tea. That proves nothing. The fly could have been there anyway. I need to play something unambiguous. Something that cannot be misinterpreted. Something absolute and final. Something terminal. Something murderous. My wife plays CAUTION, using a blank tile for the N. 18 points. My rack is AQWEUK, plus the B in my mouth. I am awed by the power of the letters, and frustrated that I cannot wield it. Maybe I should cheat again, and pick out the letters I need to spell SLASH or SLAY. Then it hits me. The perfect word. A powerful, dangerous, terrible word. I play QUAKE for 19 points. I wonder if the strength of the quake will be proportionate to how many points it scored. I can feel the trembling energy of potential in my veins. I am commanding fate. I am manipulating destiny. My wife plays DEATH for 34 points, just as the room starts to shake. I gasp with surprise and vindication - and the B that I was chewing on gets lodged in my throat. I try to cough. My face goes red, then blue. My throat swells. I draw blood clawing at my neck. The earthquake builds to a climax. I fall to the floor. My wife just sits there, watching.
It's a hot day and I hate my wife. We're playing Scrabble. That's how bad it is. I'm 42 years old, it's a blistering hot Sunday afternoon and all I can think of to do with my life is to play Scrabble. I should be out, doing exercise, spending money, meeting people. I don't think I've spoken to anyone except my wife since Thursday morning. On Thursday morning I spoke to the milkman. My letters are crap. I play, appropriately, BEGIN. With the N on the little pink star. Twenty-two points. I watch my wife's smug expression as she rearranges her letters. Clack, clack, clack. I hate her. If she wasn't around, I'd be doing something interesting right now. I'd be climbing Mount Kilimanjaro. I'd be starring in the latest Hollywood blockbuster. I'd be sailing the Vendee Globe on a 60-foot clipper called the New Horizons - I don't know, but I'd be doing something. She plays JINXED, with the J on a double-letter score. 30 points. She's beating me already. Maybe I should kill her. If only I had a D, then I could play MURDER. That would be a sign. That would be permission. I start chewing on my U. It's a bad habit, I know. All the letters are frayed. I play WARMER for 22 points, mainly so I can keep chewing on my U. As I'm picking new letters from the bag, I find myself thinking - the letters will tell me what to do. If they spell out KILL, or STAB, or her name, or anything, I'll do it right now. I'll finish her off. My rack spells MIHZPA. Plus the U in my mouth. Damn. The heat of the sun is pushing at me through the window. I can hear buzzing insects outside. I hope they're not bees. My cousin Harold swallowed a bee when he was nine, his throat swelled up and he died. I hope that if they are bees, they fly into my wife's throat. She plays SWEATIER, using all her letters. 24 points plus a 50 point bonus. If it wasn't too hot to move I would strangle her right now. I am getting sweatier. It needs to rain, to clear the air. As soon as that thought crosses my mind, I find a good word. HUMID on a double-word score, using the D of JINXED. The U makes a little splash of saliva when I put it down. Another 22 points. I hope she has lousy letters. She tells me she has lousy letters. For some reason, I hate her more. She plays FAN, with the F on a double-letter, and gets up to fill the kettle and turn on the air conditioning. It's the hottest day for ten years and my wife is turning on the kettle. This is why I hate my wife. I play ZAPS, with the Z doubled, and she gets a static shock off the air conditioning unit. I find this remarkably satisfying. She sits back down with a heavy sigh and starts fiddling with her letters again. Clack clack. Clack clack. I feel a terrible rage build up inside me. Some inner poison slowly spreading through my limbs, and when it gets to my fingertips I am going to jump out of my chair, spilling the Scrabble tiles over the floor, and I am going to start hitting her again and again and again. The rage gets to my fingertips and passes. My heart is beating. I'm sweating. I think my face actually twitches. Then I sigh, deeply, and sit back into my chair. The kettle starts whistling. As the whistle builds it makes me feel hotter. She plays READY on a double-word for 18 points, then goes to pour herself a cup of tea. No I do not want one. I steal a blank tile from the letter bag when she's not looking, and throw back a V from my rack. She gives me a suspicious look. She sits back down with her cup of tea, making a cup-ring on the table, as I play an 8-letter word: CHEATING, using the A of READY. 64 points, including the 50-point bonus, which means I'm beating her now. She asks me if I cheated. I really, really hate her. She plays IGNORE on the triple-word for 21 points. The score is 153 to her, 155 to me. The steam rising from her cup of tea makes me feel hotter. I try to make murderous words with the letters on my rack, but the best I can do is SLEEP. My wife sleeps all the time. She slept through an argument our next-door neighbours had that resulted in a broken door, a smashed TV and a Teletubby Lala doll with all the stuffing coming out. And then she bitched at me for being moody the next day from lack of sleep.
If only there was some way for me to get rid of her. I spot a chance to use all my letters. EXPLODES, using the X of JINXED. 72 points. That'll show her. As I put the last letter down, there is a deafening bang and the air conditioning unit fails. My heart is racing, but not from the shock of the bang. I don't believe it - but it can't be a coincidence. The letters made it happen. I played the word EXPLODES, and it happened - the air conditioning unit exploded. And before, I played the word CHEATING when I cheated. And ZAP when my wife got the electric shock. The words are coming true. The letters are choosing their future. The whole game is - JINXED. My wife plays SIGN, with the N on a triple-letter, for 10 points. I have to test this. I have to play something and see if it happens. Something unlikely, to prove that the letters are making it happen. My rack is ABQYFWE. That doesn't leave me with a lot of options. I start frantically chewing on the B. I play FLY, using the L of EXPLODES. I sit back in my chair and close my eyes, waiting for the sensation of rising up from my chair. Waiting to fly. Stupid. I open my eyes, and there's a fly. An insect, buzzing around above the Scrabble board, surfing the thermals from the tepid cup of tea. That proves nothing. The fly could have been there anyway. I need to play something unambiguous. Something that cannot be misinterpreted. Something absolute and final. Something terminal. Something murderous. My wife plays CAUTION, using a blank tile for the N. 18 points. My rack is AQWEUK, plus the B in my mouth. I am awed by the power of the letters, and frustrated that I cannot wield it. Maybe I should cheat again, and pick out the letters I need to spell SLASH or SLAY. Then it hits me. The perfect word. A powerful, dangerous, terrible word. I play QUAKE for 19 points. I wonder if the strength of the quake will be proportionate to how many points it scored. I can feel the trembling energy of potential in my veins. I am commanding fate. I am manipulating destiny. My wife plays DEATH for 34 points, just as the room starts to shake. I gasp with surprise and vindication - and the B that I was chewing on gets lodged in my throat. I try to cough. My face goes red, then blue. My throat swells. I draw blood clawing at my neck. The earthquake builds to a climax. I fall to the floor. My wife just sits there, watching.
Short story 2 - Return to paradise
Return to paradise written by Eliza Riley
Lisa gazed out over the Caribbean Sea, feeling the faint breeze against her face - eyes shut, the white sand warm between her bare toes. The place was beautiful beyond belief, but it was still unable to ease the grief she felt as she remembered the last time she had been here.
She had married James right here on this spot three years ago to the day. Dressed in a simple white shift dress, miniature white roses attempting to tame her long dark curls, Lisa had been happier than she had ever thought possible. James was even less formal but utterly irresistible in creased summer trousers and a loose white cotton shirt. His dark hair slightly ruffled and his eyes full of adoration as his looked at his bride to be. The justice of the peace had read their vows as they held hands and laughed at the sheer joy of being young, in love and staying in a five star resort on the Caribbean island of the Dominican Republic. They had seen the years blissfully stretching ahead of them, together forever. They planned their children, two she said, he said four so they compromised on three (two girls and a boy of course); where they would live, the travelling they would do together - it was all certain, so they had thought then.
But that seemed such a long time ago now. A lot can change in just a few years - a lot of heartache can change a person and drive a wedge through the strongest ties, break even the deepest love. Three years to the day and they had returned, though this time not for the beachside marriages the island was famous for but for one of its equally popular quickie divorces.
Lisa let out a sigh that was filled with pain and regret. What could she do but move on, find a new life and new dreams? - the old one was beyond repair. How could this beautiful place, with its lush green coastline, eternity of azure blue sea and endless sands be a place for the agony she felt now?
The man stood watching from the edge of the palm trees. He couldn't take his eyes of the dark-haired woman he saw standing at the water's edge, gazing out to sea as though she was waiting for something - or someone. She was beautiful, with her slim figure dressed in a loose flowing cotton dress, her crazy hair and bright blue eyes not far off the colour of the sea itself. It wasn't her looks that attracted him though; he came across many beautiful women in his work as a freelance photographer. It was her loneliness and intensity that lured him. Even at some distance he was aware that she was different from any other woman he could meet.
Lisa sensed the man approaching even before she turned around. She had been aware of him standing there staring at her and had felt strangely calm about being observed. She looked at him and felt the instant spark of connection she had only experienced once before. He walked slowly towards her and they held each other's gaze. It felt like meeting a long lost friend - not a stranger on a strange beach.
Later, sitting at one of the many bars on the resort, sipping the local cocktails they began to talk. First pleasantries, their hotels, the quality of the food and friendliness of the locals. Their conversation was strangely hesitant considering the naturalness and confidence of their earlier meeting. Onlookers, however, would have detected the subtle flirtation as they mirrored each other's actions and spoke directly into each other's eyes. Only later, after the alcohol had had its loosening effect, did the conversation deepen. They talked of why they were here and finally, against her judgement, Lisa opened up about her heartache of the past year and how events had led her back to the place where she had married the only man she believed she could ever love. She told him of things that had been locked deep inside her, able to tell no one. She told him how she had felt after she had lost her baby.
She was six months pregnant and the happiest she had ever been when the pains had started. She was staying with her mother as James was working out of town. He hadn't made it back in time. The doctor had said it was just one of those things, that they could try again. But how could she when she couldn't even look James in the eye. She hated him then, for not being there, for not hurting as much as her but most of all for looking so much like the tiny baby boy that she held for just three hours before the took him away. All through the following months she had withdrawn from her husband, family, friends. Not wanting to recover form the pain she felt - that would have been a betrayal of her son. At the funeral she had refused to stand next to her husband and the next day she had left him.
Looking up, Lisa could see her pain reflected in the man's eyes. For the first time in months she didn't feel alone, she felt the unbearable burden begin to lift from her, only a bit but it was a start. She began to believe that maybe she had a future after all and maybe it could be with this man, with his kind hazel eyes, wet with their shared tears.
They had come here to dissolve their marriage but maybe there was hope. Lisa stood up and took James by the hand and led him away from the bar towards the beech where they had made their vows to each other three years ago. Tomorrow she would cancel the divorce; tonight they would work on renewing their promises.
Lisa gazed out over the Caribbean Sea, feeling the faint breeze against her face - eyes shut, the white sand warm between her bare toes. The place was beautiful beyond belief, but it was still unable to ease the grief she felt as she remembered the last time she had been here.
She had married James right here on this spot three years ago to the day. Dressed in a simple white shift dress, miniature white roses attempting to tame her long dark curls, Lisa had been happier than she had ever thought possible. James was even less formal but utterly irresistible in creased summer trousers and a loose white cotton shirt. His dark hair slightly ruffled and his eyes full of adoration as his looked at his bride to be. The justice of the peace had read their vows as they held hands and laughed at the sheer joy of being young, in love and staying in a five star resort on the Caribbean island of the Dominican Republic. They had seen the years blissfully stretching ahead of them, together forever. They planned their children, two she said, he said four so they compromised on three (two girls and a boy of course); where they would live, the travelling they would do together - it was all certain, so they had thought then.
But that seemed such a long time ago now. A lot can change in just a few years - a lot of heartache can change a person and drive a wedge through the strongest ties, break even the deepest love. Three years to the day and they had returned, though this time not for the beachside marriages the island was famous for but for one of its equally popular quickie divorces.
Lisa let out a sigh that was filled with pain and regret. What could she do but move on, find a new life and new dreams? - the old one was beyond repair. How could this beautiful place, with its lush green coastline, eternity of azure blue sea and endless sands be a place for the agony she felt now?
The man stood watching from the edge of the palm trees. He couldn't take his eyes of the dark-haired woman he saw standing at the water's edge, gazing out to sea as though she was waiting for something - or someone. She was beautiful, with her slim figure dressed in a loose flowing cotton dress, her crazy hair and bright blue eyes not far off the colour of the sea itself. It wasn't her looks that attracted him though; he came across many beautiful women in his work as a freelance photographer. It was her loneliness and intensity that lured him. Even at some distance he was aware that she was different from any other woman he could meet.
Lisa sensed the man approaching even before she turned around. She had been aware of him standing there staring at her and had felt strangely calm about being observed. She looked at him and felt the instant spark of connection she had only experienced once before. He walked slowly towards her and they held each other's gaze. It felt like meeting a long lost friend - not a stranger on a strange beach.
Later, sitting at one of the many bars on the resort, sipping the local cocktails they began to talk. First pleasantries, their hotels, the quality of the food and friendliness of the locals. Their conversation was strangely hesitant considering the naturalness and confidence of their earlier meeting. Onlookers, however, would have detected the subtle flirtation as they mirrored each other's actions and spoke directly into each other's eyes. Only later, after the alcohol had had its loosening effect, did the conversation deepen. They talked of why they were here and finally, against her judgement, Lisa opened up about her heartache of the past year and how events had led her back to the place where she had married the only man she believed she could ever love. She told him of things that had been locked deep inside her, able to tell no one. She told him how she had felt after she had lost her baby.
She was six months pregnant and the happiest she had ever been when the pains had started. She was staying with her mother as James was working out of town. He hadn't made it back in time. The doctor had said it was just one of those things, that they could try again. But how could she when she couldn't even look James in the eye. She hated him then, for not being there, for not hurting as much as her but most of all for looking so much like the tiny baby boy that she held for just three hours before the took him away. All through the following months she had withdrawn from her husband, family, friends. Not wanting to recover form the pain she felt - that would have been a betrayal of her son. At the funeral she had refused to stand next to her husband and the next day she had left him.
Looking up, Lisa could see her pain reflected in the man's eyes. For the first time in months she didn't feel alone, she felt the unbearable burden begin to lift from her, only a bit but it was a start. She began to believe that maybe she had a future after all and maybe it could be with this man, with his kind hazel eyes, wet with their shared tears.
They had come here to dissolve their marriage but maybe there was hope. Lisa stood up and took James by the hand and led him away from the bar towards the beech where they had made their vows to each other three years ago. Tomorrow she would cancel the divorce; tonight they would work on renewing their promises.
Short story 3 - The return
The Return written by Fernando Sorrentino
In 1965, I was twenty-three years old and was studying to become a high school language and literature teacher. An early, September spring was in the air, and very, very early one morning, I was studying in my room. My house was the only apartment building in that block, and we lived on the sixth floor.
I was feeling sort of lazy, and every now and then I'd let my gaze wander out the window. From there I could see the street and, just beyond the sidewalk across the street, the manicured garden of old Don Cesareo whose house occupied the corner lot, the one which was cut off diagonally at the corner; hence, his house had the shape of an irregular pentagon.
Next to Don Cesareo's stood the beautiful home of the Bernasconi family, lovely people who used to do nice, kind things. They had three daughters, and I was in love with the eldest, Adriana. So, every once in a while I cast a glance toward the sidewalk across the way, more out of a habit of the heart than because I expected to see her at such an early hour.
As was his custom, old Don Cesareo was watering and caring for his beloved garden which was separated from the street level by a low iron fence and three stone steps.
The street was deserted, so my attention was unavoidably drawn to a man who appeared in the next block and was advancing toward ours along the same sidewalk that ran in front of the homes of Don Cesareo and the Bernasconis. Why wouldn't my attention be attracted by that man, since he was a beggar or a tramp, a veritable rainbow of dark-colored rags?
Bearded and skinny, his head was covered by a yellowish, misshapen straw hat. Despite the heat, he was enveloped in a tattered, grayish overcoat. In addition, he was carrying a huge, dirty sack, and I assumed he kept in it the alms and remains of food he collected.
I continued to observe. The tramp stopped in front of Don Cesareo's house and asked him for something through the iron bars of the fence. Don Cesareo was a mean old man with an unpleasant personality; without acknowledging anything, he simply made a gesture with his hand as if to send the fellow on his way. But the beggar seemed to be insisting in a low voice, and then I did hear the old man shout clearly:
"Go on, you, get out of here, and don't bother me!"
Nevertheless, the tramp again persisted, and now he even went up the three stone steps and struggled a bit with the iron gate. Then, losing his meager patience completely, Don Cesareo pushed him away with a fierce shove. The beggar slipped on the wet stone, tried unsuccessfully to grab hold of a bar, and fell violently to the ground. In the same, lightning-flash instant, I saw his legs splayed upward toward the sky, and I heard the sharp crack of his skull as it struck the first step.
Don Cesareo ran down to the street, bent over him, and felt his chest. Frightened, the old man immediately grabbed him by the feet and dragged him out to the curb. He then went into his house and shut the door, in the certainty that there had been no witnesses to his unintentional crime.
The only witness was me. Soon a man passed by and he stopped next to the dead beggar. Then came others and still others, and the police came too. The panhandler was put in an ambulance and taken away.
That's all there was to it, and the matter was never spoken of again.
For my part, I was very careful not to open my mouth. I probably behaved badly, but what was I to gain from accusing that old man who had never done me any harm? On the other hand, it hadn't been his intention to kill the panhandler, and it didn't seem right to me that a legal proceeding should embitter the final years of his life for him. I thought the best thing would be to leave him alone with his conscience.
Little by little, I gradually forgot the episode, but every time I saw Don Cesareo, I experienced a strange sensation on thinking that he didn't know I was the only person in the world aware of his terrible secret. From then on, I don't know why, I avoided him, and I never dared speak to him again.
***
In 1969 I was twenty-six years old and had my degree in the teaching of the Spanish language and literature. Adriana Bernasconi hadn't married me but some other fellow, and who knows whether he loved or deserved her as much as I did.
Around that time, Adriana was pregnant and very close to delivery. She still lived in the same beautiful house as always, and she herself looked more beautiful every day. Very early that suffocating, December morning I was giving private grammar lessons to a few young high school boys who had to take an examination, and, as usual, every now and then I would cast a melancholy glance across the street.
Suddenly, my heart - literally - did a flip-flop, and I thought I was the victim of a hallucination.
Approaching along exactly the same path as four years before was the beggar whom Don Cesareo had killed: the same ragged clothes, the grayish overcoat, the misshapen straw hat, the filthy sack.
Forgetting my students, I rushed headlong to the window. The panhandler was gradually shortening his steps, as if he were already near his destination.
"He's come back to life," I thought, "and he's come to take revenge on Don Cesareo."
However, now treading on the old man' s sidewalk, the beggar passed in front of the iron fence and continued on. Then he stopped before Adriana Bernasconi's door, pushed down the latch, and entered the house.
"I'll be right back!" I said to the students, and, mad with anxiety, I took the elevator down, dashed out into the street, crossed on the run, and went into Adriana's house.
Her mother, who was standing by the door, as if ready to leave, said to me: "Well, hello there, stranger! You ... ? here ... ? Will miracles never cease?!"
She had always looked favorably on me. She embraced and kissed me, but I didn't understand what was going on. I then learned that Adriana had just become a mother, and they were all very pleased and excited. I could do no less than shake my victorious rival's hand.
I didn't know how to ask, and debated whether it would be better to remain silent or not. I then reached an intermediate solution. With feigned indifference, I said:
"Actually, I let myself in without ringing the doorbell because I thought I saw a panhandler with a big, dirty bag slip into your house, and I was afraid he might be getting in to steal something."
They looked at me in surprise: panhandler? bag? to steal? Well, they had all been in the living room the whole time and didn't know what I was talking about.
"Then I must surely be mistaken," I said.
They then invited me into the room where Adriana and her baby were. In situations like that, I never know what to say. I congratulated her, kissed her, looked at the little baby, and asked what name they were going to give him. They told me Gustavo, like his father; I would have liked the name Fernando better, but said nothing.
Back at home, I thought: "That was the panhandler whom old Don Cesareo killed, I'm sure of it. He didn't return to take revenge, though, but rather to be reincarnated in Adriana's child."
However, two or three days later, my hypothesis seemed ridiculous to me, and I gradually forgot it.
****
And I would have forgotten it completely if it weren't for the fact that in 1979 an incident made me remember it.
Further on in years now and feeling capable of less with each passing day, I let my attention touch lightly on a book I was reading next to the window, and then I allowed my glance to wander here and there.
Adriana's son, Gustavo, was playing on the flat roof terrace of his house. That was certainly a rather immature game for someone his age. I thought the boy must have inherited his father's scanty intelligence and that, had he been my son, he would doubtlessly have found a less insipid way to amuse himself.
He had placed a row of empty cans on the dividing wall and was trying to knock them over with stones thrown from three or four yards away. Naturally, almost all the rubble was falling into the neighboring garden of Don Cesareo. It occurred to me that the old man, absent at the time, was going to have a real fit when he discovered a large number of his flowers destroyed.
And just at that moment, Don Cesareo came out of the house into the garden. He truly was very old and walked with extreme unsteadiness, putting down with great caution now one foot and then the other. With frightful deliberateness he walked to the garden gate and prepared to descend the three steps that led down to the sidewalk.
At the same time, Gustavo - who didn't see the old man - finally hit one of the cans which, as it ricocheted off two or three juttings of the walls, fell with a loud racket into Don Cesareo's garden. The latter, who was in the midst of the short stairway, started at hearing the noise, made a sudden brusque motion, slipped wildly out of control, and shattered his skull on the first step.
I saw all of this, but neither the child had seen the old man, nor the old man the child. For some reason, Gustavo then abandoned the flat roof terrace. In a few seconds, a lot of people had already gathered around Don Cesareo(s corpse, and it was obvious an accidental fall had been the cause of his death.
The next day, I got up very early and immediately installed myself in the window. Don Cesareo's wake was being held in the pentagonalshaped house; there were several persons smoking and conversing out on the sidewalk.
Those people stood aside with revulsion and uneasiness when, a bit later, out of Adriana Bernasconi's house came the panhandler, once again with his rags, his overcoat, his straw hat, and his bag. He passed through the group of men and women, and slowly, gradually disappeared off into the distance, in the same direction from which he had come two times.
At noon I learned, to my sorrow but not to my surprise, that Gustavo was not found in his bed that morning. The Bernasconi family initiated a desperate search which, with stubborn hope, has continued to the present day. I never had the heart to tell them to give it up.
In 1965, I was twenty-three years old and was studying to become a high school language and literature teacher. An early, September spring was in the air, and very, very early one morning, I was studying in my room. My house was the only apartment building in that block, and we lived on the sixth floor.
I was feeling sort of lazy, and every now and then I'd let my gaze wander out the window. From there I could see the street and, just beyond the sidewalk across the street, the manicured garden of old Don Cesareo whose house occupied the corner lot, the one which was cut off diagonally at the corner; hence, his house had the shape of an irregular pentagon.
Next to Don Cesareo's stood the beautiful home of the Bernasconi family, lovely people who used to do nice, kind things. They had three daughters, and I was in love with the eldest, Adriana. So, every once in a while I cast a glance toward the sidewalk across the way, more out of a habit of the heart than because I expected to see her at such an early hour.
As was his custom, old Don Cesareo was watering and caring for his beloved garden which was separated from the street level by a low iron fence and three stone steps.
The street was deserted, so my attention was unavoidably drawn to a man who appeared in the next block and was advancing toward ours along the same sidewalk that ran in front of the homes of Don Cesareo and the Bernasconis. Why wouldn't my attention be attracted by that man, since he was a beggar or a tramp, a veritable rainbow of dark-colored rags?
Bearded and skinny, his head was covered by a yellowish, misshapen straw hat. Despite the heat, he was enveloped in a tattered, grayish overcoat. In addition, he was carrying a huge, dirty sack, and I assumed he kept in it the alms and remains of food he collected.
I continued to observe. The tramp stopped in front of Don Cesareo's house and asked him for something through the iron bars of the fence. Don Cesareo was a mean old man with an unpleasant personality; without acknowledging anything, he simply made a gesture with his hand as if to send the fellow on his way. But the beggar seemed to be insisting in a low voice, and then I did hear the old man shout clearly:
"Go on, you, get out of here, and don't bother me!"
Nevertheless, the tramp again persisted, and now he even went up the three stone steps and struggled a bit with the iron gate. Then, losing his meager patience completely, Don Cesareo pushed him away with a fierce shove. The beggar slipped on the wet stone, tried unsuccessfully to grab hold of a bar, and fell violently to the ground. In the same, lightning-flash instant, I saw his legs splayed upward toward the sky, and I heard the sharp crack of his skull as it struck the first step.
Don Cesareo ran down to the street, bent over him, and felt his chest. Frightened, the old man immediately grabbed him by the feet and dragged him out to the curb. He then went into his house and shut the door, in the certainty that there had been no witnesses to his unintentional crime.
The only witness was me. Soon a man passed by and he stopped next to the dead beggar. Then came others and still others, and the police came too. The panhandler was put in an ambulance and taken away.
That's all there was to it, and the matter was never spoken of again.
For my part, I was very careful not to open my mouth. I probably behaved badly, but what was I to gain from accusing that old man who had never done me any harm? On the other hand, it hadn't been his intention to kill the panhandler, and it didn't seem right to me that a legal proceeding should embitter the final years of his life for him. I thought the best thing would be to leave him alone with his conscience.
Little by little, I gradually forgot the episode, but every time I saw Don Cesareo, I experienced a strange sensation on thinking that he didn't know I was the only person in the world aware of his terrible secret. From then on, I don't know why, I avoided him, and I never dared speak to him again.
***
In 1969 I was twenty-six years old and had my degree in the teaching of the Spanish language and literature. Adriana Bernasconi hadn't married me but some other fellow, and who knows whether he loved or deserved her as much as I did.
Around that time, Adriana was pregnant and very close to delivery. She still lived in the same beautiful house as always, and she herself looked more beautiful every day. Very early that suffocating, December morning I was giving private grammar lessons to a few young high school boys who had to take an examination, and, as usual, every now and then I would cast a melancholy glance across the street.
Suddenly, my heart - literally - did a flip-flop, and I thought I was the victim of a hallucination.
Approaching along exactly the same path as four years before was the beggar whom Don Cesareo had killed: the same ragged clothes, the grayish overcoat, the misshapen straw hat, the filthy sack.
Forgetting my students, I rushed headlong to the window. The panhandler was gradually shortening his steps, as if he were already near his destination.
"He's come back to life," I thought, "and he's come to take revenge on Don Cesareo."
However, now treading on the old man' s sidewalk, the beggar passed in front of the iron fence and continued on. Then he stopped before Adriana Bernasconi's door, pushed down the latch, and entered the house.
"I'll be right back!" I said to the students, and, mad with anxiety, I took the elevator down, dashed out into the street, crossed on the run, and went into Adriana's house.
Her mother, who was standing by the door, as if ready to leave, said to me: "Well, hello there, stranger! You ... ? here ... ? Will miracles never cease?!"
She had always looked favorably on me. She embraced and kissed me, but I didn't understand what was going on. I then learned that Adriana had just become a mother, and they were all very pleased and excited. I could do no less than shake my victorious rival's hand.
I didn't know how to ask, and debated whether it would be better to remain silent or not. I then reached an intermediate solution. With feigned indifference, I said:
"Actually, I let myself in without ringing the doorbell because I thought I saw a panhandler with a big, dirty bag slip into your house, and I was afraid he might be getting in to steal something."
They looked at me in surprise: panhandler? bag? to steal? Well, they had all been in the living room the whole time and didn't know what I was talking about.
"Then I must surely be mistaken," I said.
They then invited me into the room where Adriana and her baby were. In situations like that, I never know what to say. I congratulated her, kissed her, looked at the little baby, and asked what name they were going to give him. They told me Gustavo, like his father; I would have liked the name Fernando better, but said nothing.
Back at home, I thought: "That was the panhandler whom old Don Cesareo killed, I'm sure of it. He didn't return to take revenge, though, but rather to be reincarnated in Adriana's child."
However, two or three days later, my hypothesis seemed ridiculous to me, and I gradually forgot it.
****
And I would have forgotten it completely if it weren't for the fact that in 1979 an incident made me remember it.
Further on in years now and feeling capable of less with each passing day, I let my attention touch lightly on a book I was reading next to the window, and then I allowed my glance to wander here and there.
Adriana's son, Gustavo, was playing on the flat roof terrace of his house. That was certainly a rather immature game for someone his age. I thought the boy must have inherited his father's scanty intelligence and that, had he been my son, he would doubtlessly have found a less insipid way to amuse himself.
He had placed a row of empty cans on the dividing wall and was trying to knock them over with stones thrown from three or four yards away. Naturally, almost all the rubble was falling into the neighboring garden of Don Cesareo. It occurred to me that the old man, absent at the time, was going to have a real fit when he discovered a large number of his flowers destroyed.
And just at that moment, Don Cesareo came out of the house into the garden. He truly was very old and walked with extreme unsteadiness, putting down with great caution now one foot and then the other. With frightful deliberateness he walked to the garden gate and prepared to descend the three steps that led down to the sidewalk.
At the same time, Gustavo - who didn't see the old man - finally hit one of the cans which, as it ricocheted off two or three juttings of the walls, fell with a loud racket into Don Cesareo's garden. The latter, who was in the midst of the short stairway, started at hearing the noise, made a sudden brusque motion, slipped wildly out of control, and shattered his skull on the first step.
I saw all of this, but neither the child had seen the old man, nor the old man the child. For some reason, Gustavo then abandoned the flat roof terrace. In a few seconds, a lot of people had already gathered around Don Cesareo(s corpse, and it was obvious an accidental fall had been the cause of his death.
The next day, I got up very early and immediately installed myself in the window. Don Cesareo's wake was being held in the pentagonalshaped house; there were several persons smoking and conversing out on the sidewalk.
Those people stood aside with revulsion and uneasiness when, a bit later, out of Adriana Bernasconi's house came the panhandler, once again with his rags, his overcoat, his straw hat, and his bag. He passed through the group of men and women, and slowly, gradually disappeared off into the distance, in the same direction from which he had come two times.
At noon I learned, to my sorrow but not to my surprise, that Gustavo was not found in his bed that morning. The Bernasconi family initiated a desperate search which, with stubborn hope, has continued to the present day. I never had the heart to tell them to give it up.
Short story 4 - Butterflies
Butterflies written by Roger Dean Kiser
There was a time in my life when beauty meant something special to me. I guess that would have been when I was about six or seven years old, just several weeks or maybe a month before the orphanage turned me into an old man.
I would get up every morning at the orphanage, make my bed just like the little soldier that I had become and then I would get into one of the two straight lines and march to breakfast with the other twenty or thirty boys who also lived in my dormitory.
After breakfast one Saturday morning I returned to the dormitory and saw the house parent chasing the beautiful monarch butterflies who lived by the hundreds in the azalea bushes strewn around the orphanage.
I carefully watched as he caught these beautiful creatures, one after the other, and then took them from the net and then stuck straight pins through their head and wings, pinning them onto a heavy cardboard sheet.
How cruel it was to kill something of such beauty. I had walked many times out into the bushes, all by myself, just so the butterflies could land on my head, face and hands so I could look at them up close.
When the telephone rang the house parent laid the large cardboard paper down on the back cement step and went inside to answer the phone. I walked up to the cardboard and looked at the one butterfly who he had just pinned to the large paper. It was still moving about so I reached down and touched it on the wing causing one of the pins to fall out. It started flying around and around trying to get away but it was still pinned by the one wing with the other straight pin. Finally it's wing broke off and the butterfly fell to the ground and just quivered.
I picked up the torn wing and the butterfly and I spat on it's wing and tried to get it to stick back on so it could fly away and be free before the house parent came back. But it would not stay on him.
The next thing I knew the house parent came walking back out of the back door by the garbage room and started yelling at me. I told him that I did not do anything but he did not believe me. He picked up the cardboard paper and started hitting me on the top of the head. There were all kinds of butterfly pieces going everywhere. He threw the cardboard down on the ground and told me to pick it up and put it in the garbage can inside the back room of the dormitory and then he left.
I sat there in the dirt, by that big old tree, for the longest time trying to fit all the butterfly pieces back together so I could bury them whole, but it was too hard to do. So I prayed for them and then I put them in an old torn up shoe box and I buried them in the bottom of the fort that I had built in the ground, out by the large bamboos, near the blackberry bushes.
Every year when the butterflies would return to the orphanage and try to land on me I would try and shoo them away because they did not know that the orphanage was a bad place to live and a very bad place to die.
There was a time in my life when beauty meant something special to me. I guess that would have been when I was about six or seven years old, just several weeks or maybe a month before the orphanage turned me into an old man.
I would get up every morning at the orphanage, make my bed just like the little soldier that I had become and then I would get into one of the two straight lines and march to breakfast with the other twenty or thirty boys who also lived in my dormitory.
After breakfast one Saturday morning I returned to the dormitory and saw the house parent chasing the beautiful monarch butterflies who lived by the hundreds in the azalea bushes strewn around the orphanage.
I carefully watched as he caught these beautiful creatures, one after the other, and then took them from the net and then stuck straight pins through their head and wings, pinning them onto a heavy cardboard sheet.
How cruel it was to kill something of such beauty. I had walked many times out into the bushes, all by myself, just so the butterflies could land on my head, face and hands so I could look at them up close.
When the telephone rang the house parent laid the large cardboard paper down on the back cement step and went inside to answer the phone. I walked up to the cardboard and looked at the one butterfly who he had just pinned to the large paper. It was still moving about so I reached down and touched it on the wing causing one of the pins to fall out. It started flying around and around trying to get away but it was still pinned by the one wing with the other straight pin. Finally it's wing broke off and the butterfly fell to the ground and just quivered.
I picked up the torn wing and the butterfly and I spat on it's wing and tried to get it to stick back on so it could fly away and be free before the house parent came back. But it would not stay on him.
The next thing I knew the house parent came walking back out of the back door by the garbage room and started yelling at me. I told him that I did not do anything but he did not believe me. He picked up the cardboard paper and started hitting me on the top of the head. There were all kinds of butterfly pieces going everywhere. He threw the cardboard down on the ground and told me to pick it up and put it in the garbage can inside the back room of the dormitory and then he left.
I sat there in the dirt, by that big old tree, for the longest time trying to fit all the butterfly pieces back together so I could bury them whole, but it was too hard to do. So I prayed for them and then I put them in an old torn up shoe box and I buried them in the bottom of the fort that I had built in the ground, out by the large bamboos, near the blackberry bushes.
Every year when the butterflies would return to the orphanage and try to land on me I would try and shoo them away because they did not know that the orphanage was a bad place to live and a very bad place to die.
Gedicht 1. The Pig - Roald Dahl (Modern Poet)
The Pig
In England once there lived a big
And wonderfully clever pig.
To everybody it was plain
That Piggy had a massive brain.
He worked out sums inside his head
,There was no book he hadn't read.
He knew what made an airplane fly,
He knew how engines worked and why.
He knew all this, but in the end
One question drove him round the bend:
He simply couldn't puzzle out
What LIFE was really all about.
What was the reason for his birth?
Why was he placed upon this earth?
His giant brain went round and round.
Alas, no answer could be found.
Till suddenly one wondrous night.
All in a flash he saw the light.
He jumped up like a ballet dancer
And yelled, "By gum, I've got the answer!"
"They want my bacon slice by slice"
To sell at a tremendous price!
"They want my tender juicy chops"
To put in all the butcher's shops!"
They want my pork to make a roast"
And that's the part'll cost the most!"
They want my sausages in strings!
"They even want my chitterlings!"
The butcher's shop! The carving knife!
"That is the reason for my life!"
Such thoughts as these are not designed
To give a pig great piece of mind.
Next morning, in comes Farmer Bland,
A pail of pigswill in his hand,
And piggy with a mighty roar,
Bashes the farmer to the floor…
Now comes the rather grizzly bit
So let's not make too much of it,
Except that you must understand
That Piggy did eat Farmer Bland,
He ate him up from head to toe,
Chewing the pieces nice and slow.
It took an hour to reach the feet,
Because there was so much to eat,
And when he finished, Pig, of course,
Felt absolutely no remorse.
Slowly he scratched his brainy head
And with a little smile he said,
"I had a fairly powerful hunch"
That he might have me for his lunch.
"And so, because I feared the worst,"
I thought I'd better eat him first."
Roald Dahl
In England once there lived a big
And wonderfully clever pig.
To everybody it was plain
That Piggy had a massive brain.
He worked out sums inside his head
,There was no book he hadn't read.
He knew what made an airplane fly,
He knew how engines worked and why.
He knew all this, but in the end
One question drove him round the bend:
He simply couldn't puzzle out
What LIFE was really all about.
What was the reason for his birth?
Why was he placed upon this earth?
His giant brain went round and round.
Alas, no answer could be found.
Till suddenly one wondrous night.
All in a flash he saw the light.
He jumped up like a ballet dancer
And yelled, "By gum, I've got the answer!"
"They want my bacon slice by slice"
To sell at a tremendous price!
"They want my tender juicy chops"
To put in all the butcher's shops!"
They want my pork to make a roast"
And that's the part'll cost the most!"
They want my sausages in strings!
"They even want my chitterlings!"
The butcher's shop! The carving knife!
"That is the reason for my life!"
Such thoughts as these are not designed
To give a pig great piece of mind.
Next morning, in comes Farmer Bland,
A pail of pigswill in his hand,
And piggy with a mighty roar,
Bashes the farmer to the floor…
Now comes the rather grizzly bit
So let's not make too much of it,
Except that you must understand
That Piggy did eat Farmer Bland,
He ate him up from head to toe,
Chewing the pieces nice and slow.
It took an hour to reach the feet,
Because there was so much to eat,
And when he finished, Pig, of course,
Felt absolutely no remorse.
Slowly he scratched his brainy head
And with a little smile he said,
"I had a fairly powerful hunch"
That he might have me for his lunch.
"And so, because I feared the worst,"
I thought I'd better eat him first."
Roald Dahl
Gedicht 2. The old gumbie cat - Thomas Stearns Eliot (Modern Poet)
The Old Gumbie Cat
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
Her coat is of the tabby kind, with tiger stripes and leopard spots.
All day she sits upon the stair or on the steps or on the mat;
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
And when all the family's in bed and asleep,
She tucks up her skirts to the basement to creep.
She is deeply concerned with the ways of the mice--
Their behaviour's not good and their manners not nice;
So when she has got them lined up on the matting,
She teachs them music, crocheting and tatting.
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
Her equal would be hard to find, she likes the warm and sunny spots.
All day she sits beside the hearth or on the bed or on my hat:
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
As she finds that the mice will not ever keep quiet,
She is sure it is due to irregular diet;
And believing that nothing is done without trying,
She sets right to work with her baking and frying.
She makes them a mouse--cake of bread and dried peas,
And a beautiful fry of lean bacon and cheese.
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
The curtain-cord she likes to wind, and tie it into sailor-knots.
She sits upon the window-sill, or anything that's smooth and flat:
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
She thinks that the cockroaches just need employment
To prevent them from idle and wanton destroyment.
So she's formed, from that lot of disorderly louts,
A troop of well-disciplined helpful boy-scouts,
With a purpose in life and a good deed to do--
And she's even created a Beetles' Tattoo.
So for Old Gumbie Cats let us now give three cheers--
On whom well-ordered households depend, it appears.
Thomas Stearns Eliot
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
Her coat is of the tabby kind, with tiger stripes and leopard spots.
All day she sits upon the stair or on the steps or on the mat;
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
And when all the family's in bed and asleep,
She tucks up her skirts to the basement to creep.
She is deeply concerned with the ways of the mice--
Their behaviour's not good and their manners not nice;
So when she has got them lined up on the matting,
She teachs them music, crocheting and tatting.
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
Her equal would be hard to find, she likes the warm and sunny spots.
All day she sits beside the hearth or on the bed or on my hat:
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
As she finds that the mice will not ever keep quiet,
She is sure it is due to irregular diet;
And believing that nothing is done without trying,
She sets right to work with her baking and frying.
She makes them a mouse--cake of bread and dried peas,
And a beautiful fry of lean bacon and cheese.
I have a Gumbie Cat in mind, her name is Jennyanydots;
The curtain-cord she likes to wind, and tie it into sailor-knots.
She sits upon the window-sill, or anything that's smooth and flat:
She sits and sits and sits and sits--and that's what makes a Gumbie Cat!
But when the day's hustle and bustle is done,
Then the Gumbie Cat's work is but hardly begun.
She thinks that the cockroaches just need employment
To prevent them from idle and wanton destroyment.
So she's formed, from that lot of disorderly louts,
A troop of well-disciplined helpful boy-scouts,
With a purpose in life and a good deed to do--
And she's even created a Beetles' Tattoo.
So for Old Gumbie Cats let us now give three cheers--
On whom well-ordered households depend, it appears.
Thomas Stearns Eliot
Gedicht 3. Love song - Dorothy Parker (Modern Poet)
Love Song
My own dear love, he is strong and bold
And he cares not what comes after.
His words ring sweet as a chime of gold,
And his eyes are lit with laughter.
He is jubilant as a flag unfurled --
Oh, a girl, she'd not forget him.
My own dear love, he is all my world, --
And I wish I'd never met him.
My love, he's mad, and my love, he's fleet,
And a wild young wood-thing bore him!
The ways are fair to his roaming feet,
And the skies are sunlit for him.
As sharply sweet to my heart he seems
As the fragrance of acacia.
My own dear love, he is all my dreams, --
And I wish he were in Asia.
My love runs by like a day in June,
And he makes no friends of sorrows.
He'll tread his galloping rigadoon
In the pathway of the morrows.
He'll live his days where the sunbeams start,
Nor could storm or wind uproot him.
My own dear love, he is all my heart, --
And I wish somebody'd shoot him.
Dorothy Parker
My own dear love, he is strong and bold
And he cares not what comes after.
His words ring sweet as a chime of gold,
And his eyes are lit with laughter.
He is jubilant as a flag unfurled --
Oh, a girl, she'd not forget him.
My own dear love, he is all my world, --
And I wish I'd never met him.
My love, he's mad, and my love, he's fleet,
And a wild young wood-thing bore him!
The ways are fair to his roaming feet,
And the skies are sunlit for him.
As sharply sweet to my heart he seems
As the fragrance of acacia.
My own dear love, he is all my dreams, --
And I wish he were in Asia.
My love runs by like a day in June,
And he makes no friends of sorrows.
He'll tread his galloping rigadoon
In the pathway of the morrows.
He'll live his days where the sunbeams start,
Nor could storm or wind uproot him.
My own dear love, he is all my heart, --
And I wish somebody'd shoot him.
Dorothy Parker
Gedicht 4. Laughing Song - William Blake (Romantic Poet)
Laughing Song
When the green woods laugh with the voice of joy,
And the dimpling stream runs laughing by;
When the air does laugh with our merry wit,
And the green hill laughs with the noise of it;
when the meadows laugh with lively green,
And the grasshopper laughs in the merry scene,
When Mary and Susan and Emily
With their sweet round mouths sing 'Ha, ha he!'
When the painted birds laugh in the shade,
Where our table with cherries and nuts is spread:
Come live, and be merry, and join with me,
To sing the sweet chorus of 'Ha, ha, he!'
William Blake
When the green woods laugh with the voice of joy,
And the dimpling stream runs laughing by;
When the air does laugh with our merry wit,
And the green hill laughs with the noise of it;
when the meadows laugh with lively green,
And the grasshopper laughs in the merry scene,
When Mary and Susan and Emily
With their sweet round mouths sing 'Ha, ha he!'
When the painted birds laugh in the shade,
Where our table with cherries and nuts is spread:
Come live, and be merry, and join with me,
To sing the sweet chorus of 'Ha, ha, he!'
William Blake
Gedicht 5. Annabel Lee - Edgar Allen Poe (Romantic Poet)
It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.
Gedicht 6. The Rainbow van William Wordsworth
Rainbow, The
My heart leaps up when I behold
A Rainbow in the sky:
So was it when my life began;
So is it now I am a man;
So be it when I shall grow old,
Or let me die!
The Child is father of the man;
And I wish my days to beBound each to each by natural piety
My heart leaps up when I behold
A Rainbow in the sky:
So was it when my life began;
So is it now I am a man;
So be it when I shall grow old,
Or let me die!
The Child is father of the man;
And I wish my days to beBound each to each by natural piety
Abonneren op:
Posts (Atom)